Αντιο.

Tο πιο αγαπημενο αντικειμενο της δισκοθηκης μου ειναι μαλλον αυτο το 45αρι των Arab Strap. Εχει μια ασχημη παρελθοντικη αισθηση παραλληλα με την ηρεμια του οτι "ολα τωρα περασαν και ειναι καλα". Δε με νοιαζει για την χρονια που φευγει, ουτε για τα δυο χιλιαδες εβδομα γενεθλια που ολοι γιορταζουν. Με νοιαζει για την απουσια και την ηρεμια που θα υπαρχει το καλοκαιρι καπου στην Χαλκιδικη, που δεν θα ακουσω αλλες ισοπεδωτικες θεωριες, φιλοσοφιες και βεβηλο χιουμορ. Οπως και στο βιντεο του κομματιου, καποτε ειχε δημιουργησει καυγα στο γλεντι ενος γαμου. Παραξενη συμπτωση.. Και οσο σκονη και αν μαζευουν τα αυλακια, το τραγουδι αυτο ακουγεται καθε φορα και καλυτερο. Προβαλλει αναμνησεις σαν ζαπινγκ στην απογευματινη ζωνη. Και μετα κλεινει η τηλεοραση.

Καθε αρχη και δυσκολη, ετσι δε λενε?
Αλλα ποσο πιο δυσκολο ειναι το τελος.

__bad__brain__bad__brain__bad__brain__

Μισω τα νοσοκομεια. Καθε θαλαμος σου δειχνει και εναν αλλο τροπο του ποσο ευκολα και ξαφνικα κατι μπορει να παει στραβα. Λιγο πιο περα, εξω απο ενα αλλο δωματιο, καποιες γυναικες καποιας θρησκευτικης ομαδας τραγουδουσαν με αψογες διφωνιες χωρις κανενα φαλτσο και λαθος για αγγελους και συννεφα και δεν ξερω τι αλλο. Ηταν απαισιες. Και ακομα πιο απαισια ηταν η ησυχια μετα απ' το τραγουδι τους, οταν σταματουσε το ζαπινγκ απο ολα τα καναλια της τηλεορασης που ακουγεται στον διαδρομο.

To χειροτερο ομως ειναι η καταστροφη της ψευδαισθησης που εχεις για πραγματα που θεωρεις δεδομενα. Υπαρχει ψυχη σου λενε. Και μετα τι γινεται, χαλαει το ανθρωπινο interface της και δεν μπορει να λειτουργησει καλα;

Η Ζωντάνια Του Χειμώνα

24 νοέμβρη.

25 νοέμβρη.παυση.

16 δεκέμβρη.

κλεισιμο.

5th october

Murderous chocolate
God saved me from drowning
Then kicked me to death on the beach
What's hit is history
What's missed is mystery
And the miraculous image of sound washed ashore

"Do not lose sight of the sea. Do not lose sight to the sea."

(τεσσερα χρονια περασαν, σαν να μην περασαν καθολου)

Κοίμηση (part 3)

Η σχετικοτητα ειναι το παν. Μπορει να σε χτυπησει ηλεκτρικο ρευμα για εκατοστα δευτερολεπτου αλλα αν ειναι μεγαλη η ενταση αρκει αυτος ο χρονος για να πεθανεις η για να αλλαξει τη ζωη σου για παντα. Η απο την αλλη μπορει να δεχεσαι το χτυπημα για εναν ολοκληρο χρονο τοσο απαλα που δεν καταλαβαινεις καν οτι κατι σε χτυπαει.

Οπως τα σκουπιδια, τα ποταμια και τα ρευματα, εφυγε στη θαλασσα. Oπως οι Cocteau Twins ελεγαν "Sea Swallow Me". Οπως το πιανο που βουλιαζε στον Αυστραλεζικο ωκεανο: "there is a silence where has been no sound, there is a silence where no sound may be. In the cold grave, under the deep, deep sea".

και τωρα θα αγκαλιαζει ολοκληρη τη γη
και ολο και καποια φωτογραφια θα μεινει καπου
οπως παλια εμεινε ο πινακας

ΜετεμΨυχωση (part 2)

Δεν ξέρω αν κάποτε θα αφήσω το σημάδι μου στον κόσμο ή αν αυτός θα αφήσει το σημάδι του σε μένα. Τα εξιτήρια μοιράζονται τυχαία, πάντα όταν δεν το περιμένεις, αυτός είναι ο μοναδικός κανόνας που δεν έχει εξαίρεση. Αφημένος στη ροή του χρόνου, του μεγάλου αυτού ποταμού που παρασέρνει βίαια τα πάντα, κάποια στιγμή θα πεταχτείς σε μια όχθη ή θα σκαλώσεις σε μια πέτρα. Μετέπειτα απλά θα τον βλέπεις να κυλάει με όλα όσα παρασύρει, στη συνέχεια μόνο θα τον ακούς, τέλος απλά θα ξέρεις ότι κυλάει χωρίς να νιώθεις τίποτα.

Εύχεσαι μόνο ότι στο τέλος θα μπορούσες να έχεις λίγο χρόνο παραπάνω. Κάπως σαν τους υπολογιστές, που όταν σταματήσει η τροφοδοσία ρεύματος έχουν το UPS που τους δίνει λίγο παραπάνω χρόνο ώστε να κλείσουν σωστά ότι έχουν αφήσει ανοιχτό.

Ευαγγελισμος (part 1)

Ισως οι ψυχες μεταφερονται στα χρονια και στους τοπους. Ισως αυτην η πλυστρα με τις αφελειες που πεφτουν στα ματια της να ζει ακομα. Μονο που τωρα εχει τον κοσμο κατω απο τα ποδια της - και αναμεσα τους. Πλενει πια μονο τα - απειρα -δικα της ρουχα, σχεδιαζει, καπνιζει στριφτα και κανονικα τσιγαρα, ταξιδευει, τραγουδαει, επικοινωνει. Και μονο οταν ο αερας φυσαει δυνατα η χαιδευει τα μαλλια της ανοιγει η αυλαια και βλεπεις τα γαλαζοπρασινα ματια της, τη λιμνοθαλασσα που θα' θελες να βουλιαξεις, τη φωτια που θα' θελες να καεις.

Απο την παλια της ζωη δε θυμαται τιποτα. Αλλα ο πινακας δε λεει ψεματα. Και ο Toulouse δε ζει για το επιβεβαιωσει. Καποιες μορφες εχουν απλα αυτην την τυχη και το χαρισμα. Η ομορφια ειναι πιο αφθαρτη και απο την ιδια την υλη που την αποτελει. Ο Φοινικας αναγεννιοταν απο τις σταχτες του. Και αυτην εδω απο τη σαρκα της.

Ανεβαινοντας

Τα δεντρα, 4 χρονια πριν, εβλεπαν γυρω τους μονο τα καλοκαιρινα φωτα των σπιτιων, ολες τις υπολοιπες εποχες τους στυλους που φωτιζουν τον δρόμο στο πλαι του οποιου μεγαλωνουν, ο αερας καθοριζε την παλιρροια τους, τα εγερνε η τα τεντωνε αφηνοντας στη σεληνη -τον μικρο νυχτερινο προβολεα- απλα τις φωτοσκιασεις.

Τα δεντρα, 4 χρονια μετα, βλεπουν τα φεγγαρια και τα αστρα και μονο λιγο που ψηλωσαν, άλλο τόσο σταθεροποιησαν την θεση τους στο πλαι του δρομου, ειδαν την πανσεληνο οπως θα πρεπει να βλεπεται, χλωμή και απέριττη, χωρίς τις φωτεινές συνιστώσες της πόλης, χωρις τους ηχους απο τους κινητηρες, χωρις ερωτευμενα ανθρωπινα βλεμματα, χωρις μουσικη, μονο με ουρανο.

Ψηλα αραιωνει το οξυγονο.Απλα ετσι ειναι.

A Moon-piece

A moon-piece to fetch up the golden cup
A snow-piece to avoid the great heat of the sun

Is kept in the night and by the light of the moon

An ice-piece so as they seem forever fallen
A night-piece of the dismal supper and strange entertainment

A wideness opening and closing to keep the darkness sealed within
to keep the darkness sealed within
to keep the darkness sealed within
to keep the darkness sealed within

Αναγέννηση

"Ετσι λοιπον ο Αυγουστος υπεκυψε στον Σεπτεμβρη,

κι ελαχιστοι παραπονεθηκαν."

Γαβ-γουστος

Εγκλωβισμος, ζεστη πανω+κατω, ουρανος+ασφαλτος.
Καπως δυσκολο να ξεφυγεις απο το βορειο λουκι.
Εκει που βγαινεις τρεχει βιαια παλι νερο.
Οχι ομως ανεφικτο.
Θα στερεψει.
Το νερο.

Πριν χρονια το πανηγυρικο φεστιβαλ των ζωων ακμαζε εδω μεσα.
Γιορταζαν το τελος τους ελπιζοντας σε ενα καλο ψησιμο.
Τα μαχαιρια πλενονταν απο το επομενο αιμα.
Τωρα ουτε καν αποφαγια δεν εχει εδω.
Σαπισαν και εξαφανιστηκαν.
Καποιοι Κενοβιτες μονο.
Και κρυφα ζευγαρια.
Αγκιστρωμενα.

Ο Σκυλος επιασε και αυτος το τρια εις την τριτη.
Η επομενη δυναμη δυσκολο να υπαρξει.
Μακαρι να υπαρξει.
Αν αξιζει.
Λες?
?

On / Off / On

Δεκαπενταύγουστος βράδυ, στην σοφίτα, στο σπίτι στο χωριό μου, το laptop με κλειστή οθόνη έπαιζε Interpol και Psychedelic Furs και όταν κοίταξα από το παράθυρο για να δω μονάχα άπειρα αστέρια πάνω απ’ τα βουνά, κατάλαβα ότι κάποια στιγμή έκανε την μετάβαση από το ρεύμα της πρίζας στην μπαταρία του. Βγαίνοντας στην βεράντα ένιωσα το απόλυτο σκοτάδι να με ακουμπάει, πάνω στα βουνά χωρίς φεγγάρι νιώθεις την υλική του υπόσταση, το αναπνέεις, κατεβαίνει μέσα σου σαν καπνός και σε καταλαμβάνει. Όπως η εξωγήινη μαύρη στολή του Spiderman που ενεργοποιούνταν με τη σκέψη του και μόνο και του έδινε παραπάνω δυνάμεις, το σκοτάδι σου δίνει πολλά περισσότερα από όσα δεν σε αφήνει να δεις. Μια ολόκληρη ώρα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τότε και αν συνειδητοποίησα την μοίρα, σαν αϋπνία, σιωπηλή ακινησία, δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τόσα αστέρια νηφάλιος, μετά από λίγο μου φαινότανε σχεδόν φωτεινός ο ουρανός, χιλιάδες εκατομμύρια λαμπρές ή αχνές μικρές τρύπες που χαλάνε και ομορφαίνουν το μεγαλύτερο σκοτάδι, το μεγάλο διάστημα, αυτό μέσα στο οποίο κολυμπάμε όλη μας τη ζωή αλλά δεν το καταλαβαίνουμε και λέμε τάχα πως προτιμούμε το αλμυρό νερό της θάλασσας για να μας δροσίσει.

Και μετά ήρθε το ρεύμα, δίνοντας σου την αίσθηση ενός απότομου βίαιου ξυπνήματος καθώς το laptop ξαναγύρισε στην αγαπημένη του πηγή ενέργειας: το ρεύμα του δικτύου.

(η φωτογραφια ειναι του αλεξη)

Περιοδος

Καθε ολοκληρο φεγγαρι φερνει την δικη του αναστατωση, αυτο, το πιο ζεστο, εφερε κρυο, για να κρατησει την σκοτεινια σφραγισμενη μεσα του, πανω απο τις παραλιες, τις κορυφες και τις κεραιες των πολυκατοικιων. Ενα ακομα κομματι φεγγαρι με απειρες πυγολαμπιδες γυρω του, οσο πιο πολυ μενεις στο σκοταδι τοσο πιο πολλες θα δεις να ξεπεταγονται γυρω του, αν εισαι στο καταλληλο μερος ισως και το δεις να κοκκινιζει -η να αιμορραγει οπως ελεγε η Λευκη Συμφωνια-, η εμμηνος ρυση του πλανητη μας, παντα ομως με σταθερο κυκλο, αποβαλλει ολο το φως που δεν χρειαζεται και ξανακλεινει την λαμπρη του οπη. Σαν αναμμενα alarm αυτοκινητου αναβοσβηνει καθε μηνα, γι'αυτο και μου δινει αυτην την αισθηση προσωρινοτητας, πως οτι και αν ειναι εκει πανω εχει σταθμευσει για λιγο κοντα μας. Το θεμα ειναι που θα παει μετα. Και πως θα γινει να παμε και εμεις.

In the oceans of the moon, swimming squidlike and squalid
This bright moon is a liquid, the dark earth is a solid.

γιατι η γη πρεπει να ειναι στερεη. οχι οι ανθρωποι.

RGB

Το καλοκαίρι είναι Απόκριες διαρκείας. Μόνο που αντί να φοράμε στολές τις βγάζουμε και ξεχυνόμαστε στις παραλίες. Τελικά αυτό που χρειάζεται είναι διακοπές από τον εαυτό μας, αλλά ούτε αυτό είναι εφικτό μάλλον. Άυπνο καλοκαίρι, τα τετράωρα που κοιμάμαι κάθε βράδυ είναι πιο ημιτελή και από τα τετράμετρα που παρατάει στο pc του ο Kickstart. Ολόκληρη την φετινή χρονιά είχα πράσινο το μενού του κινητού μου, πρασίνισα και το δωμάτιο μου, πρασινογαλαζωπό είναι και το αυτοκίνητό μου το οποίο και είναι η σωσίβια λέμβος μου, αν και κάποια μέρα όπως πάει θα γίνει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά οι φήμες αληθεύουν, τα καλοκαίρια οι πόλεις που αδειάζουν είναι το υπέρτατο ναρκωτικό που θα ρουφήξεις με σύριγγα το αυτοκίνητό σου. Οι βόλτες στην άδεια Θεσσαλονίκη τα βράδια αδειάζουν το μυαλό, είναι πλύση στομάχου και λοβοτομή ταυτόχρονα, σαν να σε βγάζει βόλτα ο σκύλος σου, οδηγείς μα οδηγείσαι, ξεχνάς την ακρίβεια του πετρελαίου γιατί το πετρέλαιο κινεί εσένα, παίρνεις αποφάσεις χωρίς την τηλεόρασή σου και όπου και αν καταλήξεις, ξέρεις ότι είναι σωστό, είτε είναι σε κάποιο ψιλοκοσμικό κάμπινγκ της Χαλκιδικής ή στις φυλακές της Κορίνθου. Τελικά που βρίσκεται αυτό το γαμημένο μοτέλ “O Παράδεισος”? Προφανώς κάτω από τον πιο έρημο μπλε ουρανό, δίπλα στην πιο βαθιά μπλε θάλασσα (τουλάχιστον στην ιδανική τους μορφή) οπότε κάτω ή πάνω κι αν κοιτάξεις μπλε θα δεις. Το μπλε είναι το χρώμα της μελαγχολίας, αλλά στα ξέφρενα Ελληνικά καλοκαίρια προφανώς δεν είναι. Και με τέτοιες υψηλές θερμοκρασίες οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι δεν διαφέρουν και πολύ από τους επεξεργαστές των κομπιούτερ: παρουσιάζουν αστάθεια. Χτυπάνε κόκκινο. Το χρώμα της ζωής. “Καθένας μας είναι ένα βιβλίο αίματος. Όπου και αν μας ανοίξεις είμαστε κόκκινοι” γράφει ο Clive Barker στα ομώνυμα βιβλία του, αυτό κυλάει μέσα μας και μας κάνει να κυλάμε, ένα τεράστιο δοχείο είμαστε, ίσως με μια ψυχή μέσα αλλά περισσότερο με πολλά λίτρα υγρά. Και που καταλήγουν όλα αυτά; Στην τουαλέτα ή δίπλα στα σκουπίδια.

27 summers

Turn This Summer Around

Θα παρω τα βουνα. Θα φυγω μακρια. Το καλοκαιρι κλεινει, εμεινε ενας μηνας αλλα δυστυχως μετα τη μεση το τελος φανταζει πιο κοντα. Οι El Presidente ειναι η αγαπημενη μου μπαντα για αυτο το καλοκαιρι, στο repeat ο δισκος τους (θα με λυντσαρουν οπου να'ναι οι συναδελφοι) και το γραφειο χανει την μουνταδα του, λιαζεται, δροσιζεται, περιστρεφεται, στριφογυριζει, αιωρειται. Mπα, για μενα μιλαω, οχι για το γραφειο μου.

This is a summer for some casual relationsI don't need to tell you I'm downMy head is spinning but I don't need no favoursCos I don't want to bill you roundMy God I love youOh God I love youOh God I'd love you to stayOh maybe baby this particular momentI don't wanna lose you this time

Το αυγουστιατικο φεγγαρι πλησιαζει και απο ολα τα αλλα του χρονου ειναι το πιο τελετουργικο. Ειδικα οταν θα φωτισει τις κορυφογραμμες, σε μερη πανω απο τον πολιτισμο (οπου και ευελπιστω να ειμαι τοτε), παραξενα πραγματα θα συμβουν..

An Astral Disaster

Ερχόμενος μεταμεσονύκτια προς Θεσσαλονίκη, Κυριακή βράδυ, η λωρίδα μου ήταν εντελώς άδεια. Που και που με προσπερνούσε κανένα άλλο όχημα, που και που προσπερνούσα εγώ καμιά νταλίκα, όλα ήσυχα, όμορφα και συμμαζεμένα δεδομένης της βροχόπτωσης που επιβράδυνε την κίνηση. Το άλλο ρεύμα αντιθέτως ήταν υπερβολικά γεμάτο, σε φάση που νόμιζα ότι πέρναγα δίπλα από ένα απέραντο τρένο, πρέπει να είδα καμιά χιλιάδα ζευγάρια φώτα, ευτυχώς που έπιανε παράσιτα το ραδιόφωνο που και που και ξύπναγα από το οπτικό επαναλαμβανόμενο νανούρισμα-μοτίβο των αντίθετα κινούμενων αυτών οχημάτων. Οι αστραπές από την άλλη έκαναν ακόμα πιο απόκοσμη την βραδινή μου μετακίνηση, φανερώνοντας μια άλλη όψη του τοπίου για λίγα φωτεινά milliseconds, κάπως όπως όταν φαίνεται ο σκελετός στα καρτούν που χτυπιούνται από ηλεκτρικό ρεύμα. Η γη βρέχεται και καταπίνει το ρεύμα του ουρανού, υπακούοντας σιωπηλά στους ασαφείς κανόνες της φύσης, κλείνει το στόμα της και κλείνει κύκλωμα. Και τα αυτοκίνητα, μικρότερα ρεύματα πηγαινοέρχονται. Και δεδομένου ότι –χωρίς τον παραμικρό εγωισμό- στον κόσμο μου το κέντρο είμαι εγώ, άκουγα μέσα από τις εκκενώσεις την νεκρή φωνή του Balance και νομίζω ότι πλέον αναφερόταν στο αυτοκίνητό μου: If it goes any faster there’ll be an astral disaster.. If it goes any faster there’ll be an astral disaster..

Αγαπημενα Σκοταδια (ξανα)

Δε γινεται να γραφεις συνεχεια, οσο μεγαλωνεις οι ωρες μικραινουν και φυσικος η οχι αντιλαμβανεσαι απο μονος σου τη θεωρια της σχετικοτητας, εχεις τοσες καρτες τοσα usernames και passwords και τα bookmarks πληθαινουν, χρειαζεται αρχειοθετηση για τις αρχειοθετησεις σου, η 6/6/6 περασε και ολα βαινουν καλως, αν και κανει κρυο για Ιουνη και η Κολαση υποτιθεται οτι ειναι ζεστη, ισως οχι, οι Κενοβιτες εξαλλου προτιμουσαν το κρυο, οπως και προτιμουσαν το σκοταδι απο την αγαπη, επιλογη μαλλον του μισου τουλαχιστον πλυθησμου της γης για την μιση τουλαχιστον ζωη του, ναι οι συνειρμοι εχουν την εξαχρονη παιδικη λογικη αλλα τοτε ειναι που το μυαλο βραζει, μετα αρχιζει και εξατμιζεται. Μετα απο μια οκταετια η οθονη μου αρχισε να ξεφτιζει και με χαρα βλεπω παλιοτερα κειμενα ξεθωριασμενα. Λες και δεν αφησα ποτε το χαρτι και το μολυβι.

Aπαλά Μαύρα Αστέρια

... γύρω από το λαμπρό κίτρινο φεγγάρι, οι ατελείωτες βροχές μέσα σε στοιχειωμένο αέρα, το πιο βαθύ φως, ο παράδεισος των Γατών, το σκοτεινό δάσος, η μεγαλύτερη πίστη για τον μικρό μας κόσμο, όλα τα όμορφα μικρά αλογάκια, η συγχώρεση και η μετάνοια, τα μαύρα πλοία στον Ουρανό, η φθορά και η διαφθορά και πάνω απ’ όλα ο Χριστός, ο Αντίχριστος και ο Άνθρωπος… Όλη η ανθρωπότητα, ο κόσμος και οι Θεοί του συρρικνώθηκαν τις δυο πρώτες νύχτες του Ιούνη στη μικρή σκηνή του Θεάτρου “Δημήτρης Χορν”. Η μικρή ορχήστρα με αρχηγό τον David M. Tibet ήταν συγκλονιστική, σπαρακτική, ανατριχιαστική και εξώκοσμα πανέμορφη. Θαρρείς πως όταν βγαίναμε από μέσα θα βλέπαμε τον κόσμο να φλέγεται, τα κτίρια να πέφτουν μαζί και οι άνθρωποι και ο Ιησούς θα περπάταγε για δεύτερη φορά στη γη.

It isn't very good, in the dark dark wood
In the middle of the night, when there isn't any light

Scarlettime

Δεν ειμαι και ο μεγαλύτερος φαν των Kαλοκαιριών, φέτος όμως θα αλλάξω λίγο γνώμη. Η Scarlett Johansson πήρε θάρρος από το καραόκε στο Τόκυο με τον Bill Murray και ανοίγει την συλλογη Unexpected Dreams με το Summertime (των George & Ira Gershwion) και παρόλο που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο στη φωνή της, καταφέρνει να ακούγεται απίστευτα δροσερή και καλοκαιρινή, τόσο που θα'θελα να ήταν καλοκαίρι για πάντα. Ειδικά όταν πατώντας πάνω στα πνευστά και τα έγχορδα σιγομουρμουρίζει τα ντα ντα ντα του του του νταπατα ντα (γραπτα φαίνεται αίσχος αλλα άλλο να το τραγουδάς) την φαντάζεσαι με ένα ποτήρι λευκό κρασί να περπατάει ξυπόλητη στην άμμο, βρέχοντας που και που τα πόδια της στο κύμα. Ε δεν είναι τυχαίο που το όνομά της (με ένα t λιγότερο έστω) είναι και ένα τόσο ωραίο χρώμα. .

οh your daddy's rich and your mommy is good looking

so hush little baby, don't you cry

In A Foreign Land, In A Foreign Town

Oχι οτι ξενιτευτηκα, τουλαχιστον οχι σωματικα, αλλα προσφατα απεκτησα το υπεροχο αυτο βιβλιαρακι του Thomas Ligotti, τεσσερις σκοτεινες (εμ τι αλλο) ιστοριες και στο συνοδευτικο δισκακι τεσσερα -επισης- σκοτεινα στρωματα ηχων και θορυβων απο τον Tibet, τον Stapleton και την λοιπη παρεα των c93 για να ακουγονται (σε χαμηλη ενταση τις τελευταιες ωρες της ημερας, οπως προτεινεται) ενω λαμβανει χωρα η αναγνωση. Eτσι για να στρωνει το κλιμα για τις δυο παραστασεις την ερχομενη εβδομαδα. Ζεσταινει ο καιρος αλλα -μπρρρρρρ- reaping time has come ...... ...... ......

Smelly town, smelly town, what are they feeding you?

Μερικες μερες η θαλασσα μυριζει τοσο ασχημα και καμια φορα -συν-εγκληματωντας- ο αερας την φερνει μεχρι και το σπιτι μου, σπανια βεβαια. Μου θυμιζει τον Βαλτο της Αιωνιας Δυσωδιας (απο τον Λαβυρινθο), που ετσι και ακουμπουσες τα νερα του θα βρωμαγες για παντα. Τωρα ειδικα που καλοκαιριαζει και η Θεσσαλονικη γινεται η Μητροπολη Της Αιωνιας Υγρασιας δεν εχεις που να κρυφτεις. Τα καραβια-μπαρ ξεκινησανε τις βολτες τους στη θαλασσα και στις πανω περιοχες εχει μικρους κηπους να τρυπωσεις, οποτε η ισορροπια καπως επερχεται: για καθε γωνια της πολης που βρωμαει υπαρχει αλλη μια που να μυριζει ομορφα.

Τα Σκοτεινα Παιδια

Ο τελευταιος δισκος των Twilight Singers κλεινει εκει ακριβως στο λυκοφως, με τον κορη του ματιου ορθανοιχτη, οχι απο χημικα και χαπια, αλλα απο την επιθυμια της να ρουφηξει φως. Ο Greg Dulli, ο βασικος τραγουδιστης του λιγοστου αυτου φωτος, πλησιαζει στα κυματα και μπαινει απο κατω και παντα οταν σκεφτομαι το λιγοστο αυτο φως σκεφτομαι τα αστρα, τους Πολεμους των Αστρων, την φωνη του νεκρου Balance των Coil να προειδοποιει If it goes any faster there'll be an astral disaster, τους Current 93 (που επιτελους θα δω) με το Soft Black Stars, τον Nick Cave να τραγουδα "the stars will explode in the sky, but they don't, do they? Stars have their moments, then they die". 

Ισως δεν εχει σχεση με διαστημοπλοια, οι παιδιαστικες και παιδικες σκεψεις ομως ανακατευονται και οταν στο φιναλε του δισκου ερχεται η κορυφωση του, ξερεις οτι και εκει εχεις βρει κατι να σε καθρεφτισει. Το Powder Burns κλεινει με την απλη επιθυμια που ερχεται μετα το ομωνυμο κομματι, με ηχους απαλης βροχης: *12 I Wish I Was, μια ευχη που θα μετανιωνες πριν καλα καλα πραγματοποιηθει. Οχι ομως στη ζωνη του λυκοφωτος.


*παραφραση του τιτλου συμπεριλαμβανοντας και τον αριθμο κομματιου. καλυτερο φαινεται ετσι.

κυριακή πρωΐ κυριακή πρωΐ

Εφτά και δέκα, ξημέρωμα Κυριακής στην Αποθήκη του Μύλου, ο ήλιος φωτίζει τα πάντα έξω, όλοι χορεύουμε ασταμάτητα δίπλα σε γνωστούς και αγνώστους, όλοι είμαστε ένα, κουρασμένοι, διψασμένοι, καπνισμένοι, τα decibel πλέον είναι μονάδα μέτρησης της χορευτικής ενέργειας και τα τέσσερα τέταρτα που βαρύγδουπα τραντάζουν τα σώματά μας κινούν ότι δεν μπορούμε εμείς να κουνήσουμε, η μουσική, ο μεγάλος παγκόσμιος βηματοδότης, ανασταίνει τα βαριεστημένα κορμιά και ξυπνάει τα κοιμισμένα μυαλά, κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει, διασκορπισμένοι όπως είμαστε όλοι με μαθηματική ανακρίβεια, καταπίνουμε τετράμετρα και αντιδρούμε μόνο στη μεταβολή του εύρους των φίλτρων της κονσόλας.

Εφτά και δέκα, ξημέρωμα Κυριακής, ο ήλιος φωτίζει λίγα τετραγωνικά μέτρα μέσα στην Αποθήκη του Μύλου περνώντας από την ανοιχτή πόρτα και ο Hacker κλείνει το δίωρο σετ του και μας καλημερίζει με ένα τελευταίο βινύλιο. Age Of Love, έτσι απλά για να περάσουν τα παιδικά μας χρόνια σε ένα λεπτό μπροστά από τα μάτια μας και να βγούμε έξω στον ήλιο με ζωντάνια μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του Λαζάρου όταν βγήκε ξανά στο φως.

Black Sheep In Black Coffee

Τα σημαδια ηταν εδω και μηνες μπροστα στα ματια μου αλλα δεν τα εβλεπα. Το μαυρο προβατο αναμεσα στα αλλα στην κουπα που πινω καφε στη δουλεια μου. Black Sheep, αλλαζω δυο γραμματακια με ενα, Black Ship και ετσι φανερωνεται το μεγαλειο που θα φανερωθει ολοκληρωμενο στην πρωτη και δευτερα Ιουνιου. Black Ships Ate The Sky και οι Current 93 στην Αθηνα θα εχουν την τιμητικη τους με τον David Tibet να απαγγελει, να τραγουδα, να ουρλιαζει και να ψιθυριζει για θεους, δαιμονες και -κυριως- ανθρωπους. Οπως και στους δισκους του ετσι και στη συναυλια ουτε που φανταζομαι που θα καταληξει η βραδια οπως και δεν το φανταζομουνα οτι το σαβ/κο που κατεβηκα Αθηνα θα κατεληγα στις 5 τα χαραματα, Κυριακη πρωι καπου στην Βαρβακειο Αγορα σε ενα παρτυ κωφαλαλων που σιγα σιγα τελειωνε. Εκει και αν νιωσαμε σαν μαυρα προβατα..

Ground Control

  
Απο τα πλεον αγαπημενα μου τμηματα δρομου ειναι το κομματι λιγο πριν την Κατερινη (ερχομενος απο Θεσσαλονικη) με τα υπεροχα συμμετρικα τοποθετημενα φωτα. Χωρις να εχει κατι αλλο αξιοπροσεκτο γυρω του μοιαζει με διαστημικο διαδρομο - οταν βεβαια βοηθαει και ο φωτισμος - και σημερα το βοηθησε. Πατας γκαζωνεις και στη στροφη μετανιωνεις, αφου εχεις ηδη βγει απο εκει και καταλαβαινεις οτι το τριξιμο και ο θορυβος δεν ειναι το φραγμα του ηχου που σπαει, ουτε ο λειζερ προωθητηρας. Οφειλονται απλα στο "θελω επειγοντως ζυγοσταθμιση" Micra που δεν προκειται ποτε να απογειωθει. Η ισως και μπορει.

Ambience

Aurora Borealis, taken from somewhere in the net

Από όλα τα είδη μουσικής κρατάω το ambient ως το πιο ενδοσκοπικό. Ακούγοντας ambient είναι σαν να ακούς τον εαυτό σου, διαλέγεις κάποιο ήσυχο μέρος της ημέρας και όχι απλά ακούς, αφουγκράζεσαι. Είτε ως άθροισμα απαλών μελωδιών και ήχων ή ως συνονθύλευμα περιβαλλοντικών και μη θορύβων, η ambient μουσική ως άλλο μπούμερανγκ σου επιστρέφει τους ήχους του εαυτού σου, κατευθύνει το μυαλό εκεί ακριβώς που αυτό θέλει να πάει, οπότε σαν θετική ανάδραση ίσως θα σε κάνει να αισθανθείς πιο άσχημα αν αισθάνεσαι άσχημα ή πιο όμορφα αν αισθάνεσαι όμορφα. Ξεπερνώντας έννοιες όπως νότες και πεντάγραμμα, το περιβάλλον έχει από μόνο του πολλά από όσα έχεις ακούσει και αγαπήσει χωρίς να ξέρεις, όπως πχ τα τρένα που άκουγα πιτσιρικάς να περνούν τα βράδια δίπλα από το σπίτι μου με όλη την αντήχηση της ήσυχης νύχτας με την προσθήκη από τον κινητήρα που ανεβοκατέβαζε το ασανσέρ στην δίπλα πολυκατοικία.

Ας είναι καλά το Echo Beat του Κώστα Παγανού που στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας εξέπεμπε από το Ράδιο Παλμό τρίωρα μεσημεριανά ambient set τα σαββατοκύριακα. Έβαλε το μυαλουδάκι μας στο σωστό δρόμο.

Quiet

Οι Sonic Youth ειναι με διαφορα η πιο γλυκια ροκ οικογενεια. Με τετοιους γονεις φανταζομαι η μικρη κουκουρουκου Coco ειναι καταδικασμενη να μεγαλουργησει. Περιμενω τη συμμετοχη της στο νεο δισκο...

Helloooo

Ειμαι στη δουλεια και ψιλοβαριεμαι. Αυτος εδω ειναι το αφεντικο μου και οταν βαριεμαι φτιαχνω διαφορα με την φατσα του. Εδω η Andy Warhol παραλλαγη του.