RGB

Το καλοκαίρι είναι Απόκριες διαρκείας. Μόνο που αντί να φοράμε στολές τις βγάζουμε και ξεχυνόμαστε στις παραλίες. Τελικά αυτό που χρειάζεται είναι διακοπές από τον εαυτό μας, αλλά ούτε αυτό είναι εφικτό μάλλον. Άυπνο καλοκαίρι, τα τετράωρα που κοιμάμαι κάθε βράδυ είναι πιο ημιτελή και από τα τετράμετρα που παρατάει στο pc του ο Kickstart. Ολόκληρη την φετινή χρονιά είχα πράσινο το μενού του κινητού μου, πρασίνισα και το δωμάτιο μου, πρασινογαλαζωπό είναι και το αυτοκίνητό μου το οποίο και είναι η σωσίβια λέμβος μου, αν και κάποια μέρα όπως πάει θα γίνει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά οι φήμες αληθεύουν, τα καλοκαίρια οι πόλεις που αδειάζουν είναι το υπέρτατο ναρκωτικό που θα ρουφήξεις με σύριγγα το αυτοκίνητό σου. Οι βόλτες στην άδεια Θεσσαλονίκη τα βράδια αδειάζουν το μυαλό, είναι πλύση στομάχου και λοβοτομή ταυτόχρονα, σαν να σε βγάζει βόλτα ο σκύλος σου, οδηγείς μα οδηγείσαι, ξεχνάς την ακρίβεια του πετρελαίου γιατί το πετρέλαιο κινεί εσένα, παίρνεις αποφάσεις χωρίς την τηλεόρασή σου και όπου και αν καταλήξεις, ξέρεις ότι είναι σωστό, είτε είναι σε κάποιο ψιλοκοσμικό κάμπινγκ της Χαλκιδικής ή στις φυλακές της Κορίνθου. Τελικά που βρίσκεται αυτό το γαμημένο μοτέλ “O Παράδεισος”? Προφανώς κάτω από τον πιο έρημο μπλε ουρανό, δίπλα στην πιο βαθιά μπλε θάλασσα (τουλάχιστον στην ιδανική τους μορφή) οπότε κάτω ή πάνω κι αν κοιτάξεις μπλε θα δεις. Το μπλε είναι το χρώμα της μελαγχολίας, αλλά στα ξέφρενα Ελληνικά καλοκαίρια προφανώς δεν είναι. Και με τέτοιες υψηλές θερμοκρασίες οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι δεν διαφέρουν και πολύ από τους επεξεργαστές των κομπιούτερ: παρουσιάζουν αστάθεια. Χτυπάνε κόκκινο. Το χρώμα της ζωής. “Καθένας μας είναι ένα βιβλίο αίματος. Όπου και αν μας ανοίξεις είμαστε κόκκινοι” γράφει ο Clive Barker στα ομώνυμα βιβλία του, αυτό κυλάει μέσα μας και μας κάνει να κυλάμε, ένα τεράστιο δοχείο είμαστε, ίσως με μια ψυχή μέσα αλλά περισσότερο με πολλά λίτρα υγρά. Και που καταλήγουν όλα αυτά; Στην τουαλέτα ή δίπλα στα σκουπίδια.

27 summers