Εφτά και δέκα, ξημέρωμα Κυριακής στην Αποθήκη του Μύλου, ο ήλιος φωτίζει τα πάντα έξω, όλοι χορεύουμε ασταμάτητα δίπλα σε γνωστούς και αγνώστους, όλοι είμαστε ένα, κουρασμένοι, διψασμένοι, καπνισμένοι, τα decibel πλέον είναι μονάδα μέτρησης της χορευτικής ενέργειας και τα τέσσερα τέταρτα που βαρύγδουπα τραντάζουν τα σώματά μας κινούν ότι δεν μπορούμε εμείς να κουνήσουμε, η μουσική, ο μεγάλος παγκόσμιος βηματοδότης, ανασταίνει τα βαριεστημένα κορμιά και ξυπνάει τα κοιμισμένα μυαλά, κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει, διασκορπισμένοι όπως είμαστε όλοι με μαθηματική ανακρίβεια, καταπίνουμε τετράμετρα και αντιδρούμε μόνο στη μεταβολή του εύρους των φίλτρων της κονσόλας.
Εφτά και δέκα, ξημέρωμα Κυριακής, ο ήλιος φωτίζει λίγα τετραγωνικά μέτρα μέσα στην Αποθήκη του Μύλου περνώντας από την ανοιχτή πόρτα και ο Hacker κλείνει το δίωρο σετ του και μας καλημερίζει με ένα τελευταίο βινύλιο. Age Of Love, έτσι απλά για να περάσουν τα παιδικά μας χρόνια σε ένα λεπτό μπροστά από τα μάτια μας και να βγούμε έξω στον ήλιο με ζωντάνια μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του Λαζάρου όταν βγήκε ξανά στο φως.
3 σχόλια:
Εγώ τις ίδιες ακριβώς ώρες όντας πάνω απ'όλα ζαλισμένη και κουρασμένη και ακούγωντας τελείως διαφορετική μουσική...προσπαθούσα να ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου.
Αν η μουσική στο Μύλο σ'έκανε να ξεχαστείς,τότε πράγματι μετανιώνω που δεν ήρθα!
καλησπέρα
έπεσα τυχαία στο blog σου,
μου άρεσε ιδιαίτερα το κείμενο για την κυριακή πρωί κυριακή βράδυ,
αλλά και τα σκοτεινά παιδιά
θα σε ξαναπετύχω φαντάζομαι.
ευχαριστω k. και χαιρομαι που σου αρεσε.
θα με ξαναπετυχεις φανταζομαι κι εγω.
:-|
Δημοσίευση σχολίου