Καθε ολοκληρο φεγγαρι φερνει την δικη του αναστατωση, αυτο, το πιο ζεστο, εφερε κρυο, για να κρατησει την σκοτεινια σφραγισμενη μεσα του, πανω απο τις παραλιες, τις κορυφες και τις κεραιες των πολυκατοικιων. Ενα ακομα κομματι φεγγαρι με απειρες πυγολαμπιδες γυρω του, οσο πιο πολυ μενεις στο σκοταδι τοσο πιο πολλες θα δεις να ξεπεταγονται γυρω του, αν εισαι στο καταλληλο μερος ισως και το δεις να κοκκινιζει -η να αιμορραγει οπως ελεγε η Λευκη Συμφωνια-, η εμμηνος ρυση του πλανητη μας, παντα ομως με σταθερο κυκλο, αποβαλλει ολο το φως που δεν χρειαζεται και ξανακλεινει την λαμπρη του οπη. Σαν αναμμενα alarm αυτοκινητου αναβοσβηνει καθε μηνα, γι'αυτο και μου δινει αυτην την αισθηση προσωρινοτητας, πως οτι και αν ειναι εκει πανω εχει σταθμευσει για λιγο κοντα μας. Το θεμα ειναι που θα παει μετα. Και πως θα γινει να παμε και εμεις.
This bright moon is a liquid, the dark earth is a solid.
γιατι η γη πρεπει να ειναι στερεη. οχι οι ανθρωποι.
1 σχόλιο:
τι είανι ωστόσο πιο στέρεο? τα βήματα ή τα κτίρια?..
Δημοσίευση σχολίου