Scarlettime

Δεν ειμαι και ο μεγαλύτερος φαν των Kαλοκαιριών, φέτος όμως θα αλλάξω λίγο γνώμη. Η Scarlett Johansson πήρε θάρρος από το καραόκε στο Τόκυο με τον Bill Murray και ανοίγει την συλλογη Unexpected Dreams με το Summertime (των George & Ira Gershwion) και παρόλο που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο στη φωνή της, καταφέρνει να ακούγεται απίστευτα δροσερή και καλοκαιρινή, τόσο που θα'θελα να ήταν καλοκαίρι για πάντα. Ειδικά όταν πατώντας πάνω στα πνευστά και τα έγχορδα σιγομουρμουρίζει τα ντα ντα ντα του του του νταπατα ντα (γραπτα φαίνεται αίσχος αλλα άλλο να το τραγουδάς) την φαντάζεσαι με ένα ποτήρι λευκό κρασί να περπατάει ξυπόλητη στην άμμο, βρέχοντας που και που τα πόδια της στο κύμα. Ε δεν είναι τυχαίο που το όνομά της (με ένα t λιγότερο έστω) είναι και ένα τόσο ωραίο χρώμα. .

οh your daddy's rich and your mommy is good looking

so hush little baby, don't you cry

In A Foreign Land, In A Foreign Town

Oχι οτι ξενιτευτηκα, τουλαχιστον οχι σωματικα, αλλα προσφατα απεκτησα το υπεροχο αυτο βιβλιαρακι του Thomas Ligotti, τεσσερις σκοτεινες (εμ τι αλλο) ιστοριες και στο συνοδευτικο δισκακι τεσσερα -επισης- σκοτεινα στρωματα ηχων και θορυβων απο τον Tibet, τον Stapleton και την λοιπη παρεα των c93 για να ακουγονται (σε χαμηλη ενταση τις τελευταιες ωρες της ημερας, οπως προτεινεται) ενω λαμβανει χωρα η αναγνωση. Eτσι για να στρωνει το κλιμα για τις δυο παραστασεις την ερχομενη εβδομαδα. Ζεσταινει ο καιρος αλλα -μπρρρρρρ- reaping time has come ...... ...... ......

Smelly town, smelly town, what are they feeding you?

Μερικες μερες η θαλασσα μυριζει τοσο ασχημα και καμια φορα -συν-εγκληματωντας- ο αερας την φερνει μεχρι και το σπιτι μου, σπανια βεβαια. Μου θυμιζει τον Βαλτο της Αιωνιας Δυσωδιας (απο τον Λαβυρινθο), που ετσι και ακουμπουσες τα νερα του θα βρωμαγες για παντα. Τωρα ειδικα που καλοκαιριαζει και η Θεσσαλονικη γινεται η Μητροπολη Της Αιωνιας Υγρασιας δεν εχεις που να κρυφτεις. Τα καραβια-μπαρ ξεκινησανε τις βολτες τους στη θαλασσα και στις πανω περιοχες εχει μικρους κηπους να τρυπωσεις, οποτε η ισορροπια καπως επερχεται: για καθε γωνια της πολης που βρωμαει υπαρχει αλλη μια που να μυριζει ομορφα.

Τα Σκοτεινα Παιδια

Ο τελευταιος δισκος των Twilight Singers κλεινει εκει ακριβως στο λυκοφως, με τον κορη του ματιου ορθανοιχτη, οχι απο χημικα και χαπια, αλλα απο την επιθυμια της να ρουφηξει φως. Ο Greg Dulli, ο βασικος τραγουδιστης του λιγοστου αυτου φωτος, πλησιαζει στα κυματα και μπαινει απο κατω και παντα οταν σκεφτομαι το λιγοστο αυτο φως σκεφτομαι τα αστρα, τους Πολεμους των Αστρων, την φωνη του νεκρου Balance των Coil να προειδοποιει If it goes any faster there'll be an astral disaster, τους Current 93 (που επιτελους θα δω) με το Soft Black Stars, τον Nick Cave να τραγουδα "the stars will explode in the sky, but they don't, do they? Stars have their moments, then they die". 

Ισως δεν εχει σχεση με διαστημοπλοια, οι παιδιαστικες και παιδικες σκεψεις ομως ανακατευονται και οταν στο φιναλε του δισκου ερχεται η κορυφωση του, ξερεις οτι και εκει εχεις βρει κατι να σε καθρεφτισει. Το Powder Burns κλεινει με την απλη επιθυμια που ερχεται μετα το ομωνυμο κομματι, με ηχους απαλης βροχης: *12 I Wish I Was, μια ευχη που θα μετανιωνες πριν καλα καλα πραγματοποιηθει. Οχι ομως στη ζωνη του λυκοφωτος.


*παραφραση του τιτλου συμπεριλαμβανοντας και τον αριθμο κομματιου. καλυτερο φαινεται ετσι.

κυριακή πρωΐ κυριακή πρωΐ

Εφτά και δέκα, ξημέρωμα Κυριακής στην Αποθήκη του Μύλου, ο ήλιος φωτίζει τα πάντα έξω, όλοι χορεύουμε ασταμάτητα δίπλα σε γνωστούς και αγνώστους, όλοι είμαστε ένα, κουρασμένοι, διψασμένοι, καπνισμένοι, τα decibel πλέον είναι μονάδα μέτρησης της χορευτικής ενέργειας και τα τέσσερα τέταρτα που βαρύγδουπα τραντάζουν τα σώματά μας κινούν ότι δεν μπορούμε εμείς να κουνήσουμε, η μουσική, ο μεγάλος παγκόσμιος βηματοδότης, ανασταίνει τα βαριεστημένα κορμιά και ξυπνάει τα κοιμισμένα μυαλά, κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει, διασκορπισμένοι όπως είμαστε όλοι με μαθηματική ανακρίβεια, καταπίνουμε τετράμετρα και αντιδρούμε μόνο στη μεταβολή του εύρους των φίλτρων της κονσόλας.

Εφτά και δέκα, ξημέρωμα Κυριακής, ο ήλιος φωτίζει λίγα τετραγωνικά μέτρα μέσα στην Αποθήκη του Μύλου περνώντας από την ανοιχτή πόρτα και ο Hacker κλείνει το δίωρο σετ του και μας καλημερίζει με ένα τελευταίο βινύλιο. Age Of Love, έτσι απλά για να περάσουν τα παιδικά μας χρόνια σε ένα λεπτό μπροστά από τα μάτια μας και να βγούμε έξω στον ήλιο με ζωντάνια μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του Λαζάρου όταν βγήκε ξανά στο φως.

Black Sheep In Black Coffee

Τα σημαδια ηταν εδω και μηνες μπροστα στα ματια μου αλλα δεν τα εβλεπα. Το μαυρο προβατο αναμεσα στα αλλα στην κουπα που πινω καφε στη δουλεια μου. Black Sheep, αλλαζω δυο γραμματακια με ενα, Black Ship και ετσι φανερωνεται το μεγαλειο που θα φανερωθει ολοκληρωμενο στην πρωτη και δευτερα Ιουνιου. Black Ships Ate The Sky και οι Current 93 στην Αθηνα θα εχουν την τιμητικη τους με τον David Tibet να απαγγελει, να τραγουδα, να ουρλιαζει και να ψιθυριζει για θεους, δαιμονες και -κυριως- ανθρωπους. Οπως και στους δισκους του ετσι και στη συναυλια ουτε που φανταζομαι που θα καταληξει η βραδια οπως και δεν το φανταζομουνα οτι το σαβ/κο που κατεβηκα Αθηνα θα κατεληγα στις 5 τα χαραματα, Κυριακη πρωι καπου στην Βαρβακειο Αγορα σε ενα παρτυ κωφαλαλων που σιγα σιγα τελειωνε. Εκει και αν νιωσαμε σαν μαυρα προβατα..

Ground Control

  
Απο τα πλεον αγαπημενα μου τμηματα δρομου ειναι το κομματι λιγο πριν την Κατερινη (ερχομενος απο Θεσσαλονικη) με τα υπεροχα συμμετρικα τοποθετημενα φωτα. Χωρις να εχει κατι αλλο αξιοπροσεκτο γυρω του μοιαζει με διαστημικο διαδρομο - οταν βεβαια βοηθαει και ο φωτισμος - και σημερα το βοηθησε. Πατας γκαζωνεις και στη στροφη μετανιωνεις, αφου εχεις ηδη βγει απο εκει και καταλαβαινεις οτι το τριξιμο και ο θορυβος δεν ειναι το φραγμα του ηχου που σπαει, ουτε ο λειζερ προωθητηρας. Οφειλονται απλα στο "θελω επειγοντως ζυγοσταθμιση" Micra που δεν προκειται ποτε να απογειωθει. Η ισως και μπορει.