Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Κολοκύθια Μελαγχολία

Ακούγοντας τα εξήντα τέσσερα ακυκλοφόρητα τραγούδια του box set του Mellon Collie νιώθεις σαν να βρήκες φωτογραφίες από παλιά πάρτυ και διακοπές, κουνημένες, θολές και κακοτραβηγμένες, αλλά σε κάθε μια θυμάσαι ακριβώς ποιοι είναι μέσα, που είναι, τι έκαναν τότε, θυμάσαι τον ήχο του κλικ, σε ποιες βγήκες με κλειστά μάτια, έβαλες το δάχτυλο μπροστά στον φακό ή δεν τον είχες καθαρίσει από μια τεράστια δαχτυλιά.


Λίγους μήνες μετά τα τριάντα τρία μου, θυμάμαι ακριβώς τους λόγους για τους οποίους από τότε μέχρι και τώρα θεωρώ το thirty three ένα μικρό αυτοβιογραφικό στιχουργικό αριστούργημα, κάποια παλιότερα γενέθλια που τραγούδησα το tonite, το 1979 που είναι τώρα 33 χρόνια μακριά - πολλά νούμερα μαζεμένα, το pennies για την γλυκόπικρη ιστορία του, το love που ούτως ή άλλως είναι η απαραίτητη ωδή στα λάθη, το ugly που μουρμουράω κάποια ξημερώματα -ξυπνώντας ή πέφτοντας για ύπνο- καθώς κοιτάω τη μούρη μου στον καθρέφτη, το fuck you γιατί είχε αυτήν την κοινή αποσύνδεση με το airplane flies high, το set the ray to jerry για την ωμή επιθυμία του, το eye που φαλτσάρει όπως φάλτσαρα προσπαθώντας να παίξω πιάνο στο παλιό σπίτι των παππούδων, την ηλίθια λεπτή φωνή που προσπαθούσε να πιάσει τα ουρλιαχτά του bullet χωρίς να ξυπνήσουν οι γονείς στο άλλο δωμάτιο κοπανώντας την ταλαίπωρη ακουστική κιθάρα.

 Αντίο και καληνύχτα η τετράδα τραγουδάει για να κρατήσει τον μπαμπούλα μακριά από το κρεβάτι, ο ήλιος λάμπει, η βροχή ξεπλένει and you can tell, it's just as well. Εκείνη την εποχή οι pumpkins ήταν ό,τι σπουδαιότερο υπήρχε και από τότε ως και τώρα, το αύριο δεν είναι παρά μια δικαιολογία μακριά.


Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Από Μέσα

Υπάρχει κάτι το δελεαστικό στα μεταχειρισμένα βιβλία. Νιώθεις την παρουσία των προηγούμενων ιδιοκτητών· βλέπεις αν έχουν τσακίσει τις σελίδες, αν έτρωγαν ή έπιναν προσεχτικά όταν διαβάζανε, αν έχουν γράψει επάνω σημειώσεις, αφιερώσεις ή ευχές. Μέσα εκεί που αρχικά ήταν μόνο οι λέξεις του συγγραφέα, τώρα κατοικούν και τα φαντάσματα των προηγούμενων αναγνωστών. Και τι καλύτερο από το να διαβάζεις μαζί με μια αόρατη, ήσυχη παρέα.


Υπάρχει κάτι το δελεαστικό στους μεταχειρισμένους ανθρώπους. Νιώθεις την παρουσία των προηγούμενων ιδιοκτητών· δεν βλέπεις, αλλά καταλαβαίνεις αν τους έχουν τσακίσει, αν φαγώθηκαν ή πνίγηκαν, αν έχουν μέσα τους παρατημένες, μισοτελειωμένες και εγκαταλειμμένες σημειώσεις, αφιερώσεις και ευχές. Ο Clive Barker είπε κάτι που λατρεύω και θυμάμαι συνεχώς: “Καθένας μας είναι ένα βιβλίο αίματος. Όπου και αν μας ανοίξεις είμαστε κόκκινοι” και έτσι μπλέκει την φαντασία με την πραγματικότητα όπως ακριβώς συμβαίνει. Στα μαθηματικά οι φανταστικοί αριθμοί έδωσαν λύσεις και άνοιξαν νέους ορίζοντες εκεί που η πεπερασμένη λογική των πραγματικών αδυνατούσε. Και οι άξονες τους είχαν ένα κοινό σημείο. Εκεί ακριβώς που το σχεδιάζαμε εμείς.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Από Πάνω

Wake up young man, it's time to wake up

Έχω ένα μεγάλο κρύο δωμάτιο, και αυτό είναι δείγμα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Παλιότερα δεν πολυάντεχα το κρύο, τους χειμώνες κυκλοφορούσα με τόσα στρώματα ρούχων που σχεδόν άφηνα μόνο τα μάτια ακάλυπτα. Τώρα πλέον απλά δεν με ενοχλεί τόσο, αντιθέτως μου δίνει την αίσθηση της εναρμόνισης με την έξω εποχή. Άσε που λατρεύω την ψυχρή ησυχία του και την αντήχηση που κάνουν τα ηχεία με τον απέναντι τοίχο.

Your love affair has got to go, for ten long years

Το παράξενο είναι ότι είχα ξεμείνει με δυο χαλασμένα στερεοφωνικά. Το δικό μου παλιό δεν μπόρεσε κανείς να το φτιάξει, το παλιότερο του πατέρα μου όμως, ναι. Και τώρα είμαι με ένα ραδιοενισχυτή - αντίκα από τα 70s, που τα τρανζίστορ του έχουν μια προτίμηση στα μπάσα, όπως και ο νέος του ιδιοκτήτης άλλωστε που το ξέθαψε από την σκόνη και την αφάνεια. Μπορεί να μην έχει και τον καλύτερο ήχο, νιώθω όμως στο ξύλο των ηχείων ποτισμένες εκατομμύρια νότες να έχουν περάσει από τις μεμβράνες του.

For ten long years, the leaves to rake up

Έχοντας μεταφέρει εδώ σχεδόν τίποτα παρά μόνο τα βιβλία και τους δίσκους μου, σκεφτόμουν τις άπειρες φωτογραφίες που έχω μαζέψει στα τόσα χρόνια, ψηφιακές και αναλογικές. Κάπου τις έχω σε ένα ντουλάπι και σκονίζονται, παρέα με τρεις νεκρούς σκληρούς δίσκους. Ξέρω πως για κάθε πρόβλημα που μου έχει δημιουργήσει η πεπερασμένη μνήμη μου, υπάρχει και ένα κομμάτι που θα με κάνει να θυμηθώ όσα θέλω να συνεχίσω να θυμάμαι.

Slow suicide's no way to go
Ποτέ δεν πολυπίστεψα σ' αυτό το "μια εικόνα, χίλιες λέξεις".


Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Περιπλάνηση 093-5740-2012

2012
Η χρονιά ήταν δύσκολη, λίγα τα καύσιμα, δεν κύλισε δρόμος κάτω από τις ρόδες και ως γνωστόν, ο οδηγός έχει πάντα ανάγκη από χιλιόμετρα. Αλλιώς δεν είναι τίποτα. Μίλια μακριά, χωρίς αλάτι στο δέρμα, μόνο όσο θα ξεμείνει στις αλυκές ανάμεσα στη θάλασσα και την έρημο, αφαιρείς πλάνα και σχέδια και σιγουρεύεις ένα εισιτήριο και φτηνή βενζίνη. Δέκα και κάτι χρόνια αργότερα συνέπεσαν οι ίδιες καταστάσεις, φαντάζομαι είναι όπως λένε και για κάποια αστέρια που ευθυγραμμίζονται ανά μερικά χρόνια. Αλλά ποιός τα βλέπει αυτά.


2003
Δε θυμάμαι γιατί εκείνο το Trans Europe Express δεν έγινε ποτέ. Το σχέδιο ήταν ίδιο: απλά να μην υπάρχει σχέδιο. Μόνο ένα walkman, καλύτερα με το walkman, το discman τρώει γρήγορα τις μπαταρίες, γράφεις μια ενενηντάρα και αφήνεις στο τέλος κάθε πλευράς τα λιγότερο αγαπημένα σου. Και αν είσαι τυχερός, ίσως χωρέσουν και ολόκληρα.


1994
Πάνω που ο κόσμος έγινε ασύρματος, το τρίτο τεύχος του Trance Europe Express σκάει σαν βόμβα, ανοίγοντας ορίζοντες σαν ναρκωτικό από το μέλλον. Μετά πέρασε και από την απέναντι όχθη, εδώ όμως έπιασε το σημείο εκείνο στο τέλος των συνόρων, εκεί που όλοι κάποτε -έστω μια φορά- πρέπει να πάμε. Για αυτό και στο Ποπ+Ροκ ο Μάρκος Φράγκος είχε γράψει: "Πρέπει να το δείτε, να το νιώσετε, να το ψυχανεμιστείτε".


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

33


Μου αρέσουν τα πολλαπλάσια του τρία, πόσο μάλλον όταν μιλάμε και για τον ίδιο τον αριθμό δυο φορές. Μακριά από όλους και όλα σε μια άγνωστη πόλη, "Χρόνια πολλά, you sick lucky bastard" μου αυτοευχήθηκα, φύσηξα το τσιγάρο, δεν έσβησε οπότε το έσβησα στις όχθες του Δούναβη ανάμεσα στα βρεγμένα μου παπούτσια. Το λες και κάτι σαν νέα βάφτιση.


Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Ξένες Σκέψεις

Μόλις είδα ότι το προηγούμενο post για τους DCD ήταν το 100ό μου. Χάλια στατιστικά για 6 χρόνια υποθέτω. Φαντάζομαι για κάποιον που ξέρει (και δεν εννοώ μαθηματικά), είναι εύκολο να αλλάξει άξονες στα στατιστικά αυτά και να δει άλλα στοιχεία.

Σάββατο απόγευμα, με ξύπνησαν τα παιδάκια που ουρλιάζουν/παίζουν στον δρόμο έξω και με τη σειρά μου άρχισα να παίζω με το νέο photoshop, επιτέλους έγιναν αλλαγές και βελτιώσεις που περιμέναμε χρόνια τώρα. Ήταν το πρώτο χαμόγελο της ημέρας, και αυτό χάρη σε ένα software.

Αύριο ο Απρίλης, ο αγαπημένος μου μήνας τοποθετημένος εκτός της αγαπημένης μου εποχής, τον περιμένω κάθε χρονιά να μου ρίξει ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ, ευελπιστώντας ότι θα δω αρκετούς ακόμα μέχρι να σχηματιστεί η εικόνα. Ή έστω ένα μέρος της.
Γιατί αλλιώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την οποιαδήποτε κατάσταση. Όλα είναι στο μυαλό, έτσι δε λένε; 
Και στα βιβλία.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

De Profundis


Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή που πρωτοάκουσα Dead Can Dance. Ήμουν πιτσιρικάς στο σπίτι της θείας μου και -ως συνήθως- χάζευα τα βινύλιά της και κυρίως τα εξώφυλλα, μέχρι που το μάτι μου έπεσε στο Aion. Κοίταζα για ώρα την εικόνα με το ζευγάρι μέσα στην φούσκα κάτι παράξενων φυτών, φυσικά τότε δεν είχα ιδέα περί Φλαμανδών ζωγράφων και δεν φανταζόμουν ότι αυτό που κοιτάζω δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια από το μεσαίο φύλλο ενός αριστουργηματικού τρίπτυχου. Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που άκουσα όταν έβαλα την βελόνα να κυλήσει στο αυλάκι.

Το Aion ρούφηξε ότι είχα ακούσει μέχρι τότε, το έκλεισε σε ένα σεντούκι και μου έδειξε έναν άλλο κόσμο. Άκουγα αυτές τις μελωδίες και τους ήχους και ένιωθα πως είμαι στο κέντρο της γης και αφουγκράζομαι την ιστορία ενός ολόκληρου πλανήτη. Και όλα αυτά μόνο στην πρώτη πλευρά, γιατί όταν έβαλα την δεύτερη και τελείωσε το “The End of Words”, πραγματικά ξέμεινα από λόγια καθώς ξεκινούσε το Black Sun. Έβλεπα το μαύρο βινύλιο να γυρνάει και ένιωθα ότι πραγματικά είχε ρουφήξει τα πάντα γύρω του. Μπορεί η Lisa να τραγουδάει σε άγνωστες γλώσσες, αλλά οι λέξεις του Brendan μόνο εγκόσμιες δεν ήταν.

Μετέπειτα ανακάλυψα το έτερο κομψοτέχνημα “Within The Realm Of A Dying Sun”, με μια υπέροχη φωτογραφία ενός αγάλματος (από τον οικογενειακό τάφο του François-Vincent Raspail στο Père Lachaise του Παρισίου) να κοσμεί το εξώφυλλο. Ακούγοντας και κυρίως διαβάζοντας το Xavier έπαθα ένα ακόμα μικρό σοκ, έλεγα δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, κάποιο χαμένο ποίημα του James Shirley ή του Samuel Taylor Coleridge θα είναι μελοποιημένο. Και αν η πρώτη πλευρά φωνητικά ανήκει στον Perry, η δεύτερη είναι μόνο η Lisa. Οι ενορχηστρώσεις των εγχόρδων που την αγκαλιάζουν είναι όντως μαγευτικές, η Lisa όμως είναι ένα όργανο από μόνη της που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά, δεν υπήρξε πουθενά και αμφιβάλλω αν θα υπάρξει ξανά ποτέ. 

(Δεν θα απλωθώ και στους άλλους δίσκους. Ο λαβύρινθος είναι εκεί για τον καθένα να χαθεί.)

Πριν μήνες οι DCD ανακοίνωσαν ότι θα ξανακάνουν συναυλίες, μας ανοίξανε τη όρεξη στέλνοντας στο inbox μας μικρά live EPs αλλά πριν μερικές εβδομάδες ήρθε το mail με τις επίσημες ημερομηνίες της περιοδείας. Θέλω με το σβήσιμο αυτού του καλοκαιριού να νιώσω την γυμνή ερμηνεία της Lisa στο “The Wind That Shakes The Barley” να φέρνει τον κρύο άνεμο επάνω μου και τον Brendan να ζωντανεύει ξεθωριασμένα όνειρα στο “Don’t Fade Away”. 

Μου πήρε αρκετά χρόνια, αλλά πλέον κατάλαβα γιατί μπορούν και “χορεύουν οι νεκροί”. Αλλά όπως λένε και σε κάθε παραμύθι που μόλις έχει τελειώσει: “αυτό είναι μια άλλη ιστορία”.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Μις Πάκμαν

Το μυαλό μου σκέφτηκε το αιματοβαμμένο χιόνι του Fargo καθώς περπατούσα παράλληλα στο ποτάμι, χώνοντας τα πόδια μου στα χιόνια. Ο ένοχος εδώ ήταν τα βρεγμένα κόκκινα Vans που ξέβαφαν στο χιόνι, χρώμα που μάλλον θα καταλήξει σε κάποια θάλασσα όταν το ποτάμι βρει την τελική του έξοδο. Το ζηλεύω που απλά κυλάει, ενώνεται με άλλα και χάνεται. Στις πόλεις οι έξοδοι μοιάζουν με πίστες του pacman: σε βάζουν ξανά μέσα από την άλλη μεριά. Μετά τα φαντάσματα συνεχώς αναγεννιούνται, ο pacman δεν έχει δυνατότητα ακινησίας, όλο τρέχει, τρώει και δε μιλάει. Ούτε λέξη.

Θέλω τις λέξεις από τις προτάσεις μου πίσω, αυτές που άντεξαν στην παγωνιά, τη ζέστη και τη θάλασσα και καταστράφηκαν πίσω από εισιτήρια λεωφορείων και κωδικούς αεροπλάνων. Όλα τα καλοκαίρια -πιτσιρικάς στα ηλεκτρονικά- έλεγα "pacman, σιγά το παιχνίδι μωρέ, απλοϊκότατο".
Ζήτημα να έβγαζα κάθε φορά δυο πίστες πριν το game over.

 
Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μέσα στο χειμώνα ανυπομονούν τόσο να έρθει το καλοκαίρι για να κάψουν το δέρμα τους. Το μυαλό τους κοιτάζει γύρω και απλά βλέπει ξερά γυμνά δέντρα.
Γιατί δεν ξέρει με ποιο τρόπο να δει.
Η φωτο είναι κάπου από το internet.


Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Okay.

      Random thoughts for Valentine's day, 2004.
         Today is a holiday invented by greeting card companies to make people feel like crap.
                           I ditched work today. Took a train out to Montauk.
I don't know why.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Xmas Steps

Απίστευτο πως σε λίγες ώρες το χιόνι μεταμορφώνει μια ολόκληρη πόλη, απαλείφοντας όλα της τα χρώματα σε αποχρώσεις του λευκού. Με φόντο το μαύρο της νύχτας, ένιωθες πως σε κάποιο σοκάκι θα πεταχτεί η Λευκή Μάγισσα από τη Νάρνια και η Βασίλισσα του Χιονιού και θα μονομαχήσουν μεταξύ τους.



Δε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να παίξω χιονοπόλεμο, αλλά ένιωσα λίγο σαν τον Jack Skellington όταν ανακάλυψε τα Χριστούγεννα και ένιωσε τα κόκαλα του να ξαναζεσταίνονται. Νιώθεις ηλίθιος κλωτσώντας δέντρα, μα όταν όλο το χιόνι τους πέφτει πάνω σου δεν σε νοιάζει το κρύο, παρά μόνο το ηλίθιο παγωμένο χαμόγελο γιατί είσαι σαν χιονάνθρωπος.


Ένιωσα πως ήταν ακριβώς σαν Χριστούγεννα.
Αλλά δεν ήταν.

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Dr Ink

 

Συνεχίζω με μελάνι, γιατί καλά τα word και openoffice, αλλά οι λέξεις θέλουν μελάνι. Δυο χέρια από τον Κλέφτη Του Πάντοτε μου υπενθύμισαν τα πιο παλιά λόγια, πως οι άνθρωποι είναι ανθρώπινα βιβλία, ιστορίες γράφονται πάνω τους, άλλοτε φαίνονται και άλλοτε όχι. Pixels, Bepanthol, χώμα, manuals για ανθρώπους, το λαμπάκι του κινητήρα που δε σβήνει, ανατολή και βορράς, παπαρούνες στον τοίχο, κονκάρδες στο πάτωμα, τεντούρα στο κρεβάτι και λαπτοπ στο στομάχι. Και ένα μικρό ανεμιστηράκι που κάνει λίγο καλοκαίρι τον χειμώνα.

Λίγο πριν το καλοκαίρι του έξι είχα δει δυο συνεχόμενες βραδιές τον Tibet με τους Current 93. Και δεν θεωρώ τυχαίο ότι μετά τον χειμώνα αυτό θα τον ξαναδώ. Από τότε τα Lucky Strike έγιναν από κόκκινα μπλε, οι Labradford έβγαλαν ένα αριστούργημα και απλά εξαφανίστηκαν, πράγματα χάθηκαν στα χέρια ενός βρωμοκλέφτη, οι Arab Strap ακόμα μας πεθαίνουν (και οι Mansun πιο πολύ) και μέχρι και οι οδηγοί πλέον ζαλιζονται.

Κάπου ανάμεσα σε σάλια και μισόλογα υπήρχε η φράση «μείνε σκοτεινός και ακατανόητος». Και όσο και αν το blog αυτό κινείται στο δίπολο αυτό, πίσω από τις φιλοσοφίες και τις θολές έννοιες τα πράγματα ήταν πάντα απλά. Όπως ακριβώς τα λόγια του Paddy McAlloon. Καλύτερα από αυτόν δεν πρόκειται κανείς να το περιγράψει ποτέ. Κανείς δεν πρόκειται να αγγίξει το επίπεδο αυτό.

Και χωρίς αυτόν το blog αυτό απλά δεν θα υπήρχε ποτέ. Ιδού γιατί.
Creative Commons Licence
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Based on a work at http://dui.gr/.