De Profundis

Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή που πρωτοάκουσα Dead Can Dance. Ήμουν πιτσιρικάς στο σπίτι της θείας μου και -ως συνήθως- χάζευα τα βινύλιά της και κυρίως τα εξώφυλλα, μέχρι που το μάτι μου έπεσε στο Aion. Κοίταζα για ώρα την εικόνα με το ζευγάρι μέσα στην φούσκα κάτι παράξενων φυτών, φυσικά τότε δεν είχα ιδέα περί Φλαμανδών ζωγράφων και δεν φανταζόμουν ότι αυτό που κοιτάζω δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια από το μεσαίο φύλλο ενός αριστουργηματικού τρίπτυχου. Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που άκουσα όταν έβαλα την βελόνα να κυλήσει στο αυλάκι.

Το Aion ρούφηξε ότι είχα ακούσει μέχρι τότε, το έκλεισε σε ένα σεντούκι και μου έδειξε έναν άλλο κόσμο. Άκουγα αυτές τις μελωδίες και τους ήχους και ένιωθα πως είμαι στο κέντρο της γης και αφουγκράζομαι την ιστορία ενός ολόκληρου πλανήτη. Και όλα αυτά μόνο στην πρώτη πλευρά, γιατί όταν έβαλα την δεύτερη και τελείωσε το “The End of Words”, πραγματικά ξέμεινα από λόγια καθώς ξεκινούσε το Black Sun. Έβλεπα το μαύρο βινύλιο να γυρνάει και ένιωθα ότι πραγματικά είχε ρουφήξει τα πάντα γύρω του. Μπορεί η Lisa να τραγουδάει σε άγνωστες γλώσσες, αλλά οι λέξεις του Brendan μόνο εγκόσμιες δεν ήταν.

Μετέπειτα ανακάλυψα το έτερο κομψοτέχνημα “Within The Realm Of A Dying Sun”, με μια υπέροχη φωτογραφία ενός αγάλματος (από τον οικογενειακό τάφο του François-Vincent Raspail στο Père Lachaise του Παρισίου) να κοσμεί το εξώφυλλο. Ακούγοντας και κυρίως διαβάζοντας το Xavier έπαθα ένα ακόμα μικρό σοκ, έλεγα δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, κάποιο χαμένο ποίημα του James Shirley ή του Samuel Taylor Coleridge θα είναι μελοποιημένο. Και αν η πρώτη πλευρά φωνητικά ανήκει στον Perry, η δεύτερη είναι μόνο η Lisa. Οι ενορχηστρώσεις των εγχόρδων που την αγκαλιάζουν είναι όντως μαγευτικές, η Lisa όμως είναι ένα όργανο από μόνη της που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά, δεν υπήρξε πουθενά και αμφιβάλλω αν θα υπάρξει ξανά ποτέ. 

(Δεν θα απλωθώ και στους άλλους δίσκους. Ο λαβύρινθος είναι εκεί για τον καθένα να χαθεί.)

Πριν μήνες οι DCD ανακοίνωσαν ότι θα ξανακάνουν συναυλίες, μας ανοίξανε τη όρεξη στέλνοντας στο inbox μας μικρά live EPs αλλά πριν μερικές εβδομάδες ήρθε το mail με τις επίσημες ημερομηνίες της περιοδείας. Θέλω με το σβήσιμο αυτού του καλοκαιριού να νιώσω την γυμνή ερμηνεία της Lisa στο “The Wind That Shakes The Barley” να φέρνει τον κρύο άνεμο επάνω μου και τον Brendan να ζωντανεύει ξεθωριασμένα όνειρα στο “Don’t Fade Away”. 

Μου πήρε αρκετά χρόνια, αλλά πλέον κατάλαβα γιατί μπορούν και “χορεύουν οι νεκροί”. Αλλά όπως λένε και σε κάθε παραμύθι που μόλις έχει τελειώσει: “αυτό είναι μια άλλη ιστορία”.