Tραγούδια που με αγγίζουν - Μπλογκοπαίχνιδο

<< Με μια μικρή καθυστέρηση και κατόπιν ευγενικότατης πρό/σ/κλησης του φίλτατου Stereotype, παρουσιάζω κι εγώ κάποια από τα τραγούδια που με αγγίζουν. Από πολύ μικρός συνδέω μονίμως καταστάσεις, εποχές, γεγονότα και πρόσωπα με κάποιο τραγούδι η μελωδία οπότε η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη και σίγουρα αδικώ πολλά άλλα κομμάτια που δεν αναφέρω. Τραγούδια που έχεις σιγοτραγουδήσει, που πολλές φορές πιστεύεις πως έχουν γραφτεί για σένα, και με το που ακούς τις 3 πρώτες νότες τους είναι ικανά να σε ταξιδέψουν σε διάφορες αναμνήσεις του παρελθόντος με έντονες εικόνες και συναισθήματα. >>

Άλλη μια ωραία αφορμή να παραθέσουμε τραγούδια που αγαπάμε, οπότε χωρίς πολλή σκέψη παραθέτω τα παρακάτω. Εντελώς τυχαία (και καλά) είναι όλα από τα 90s, βασικά μου ήρθανε και άλλα αλλά δεν υπήρχαν σε βιντεο.
Οι αναγνώστες καλούνται να βάλουν τα δικά τους.

Καλή Χρονιά παρεπιπτόντως!


Screamager / Therapy?


Thirty-Three / The Smashing Pumpkins


Hotellounge (Be The Death Of Me) / dEUS


I Break Horses / Smog


Tετράδα-καθρέφτης μιας άλλης εποχής, κομμάτια που έτυχε μεγαλώνοντας να μείνουν για πάντα μέσα μου, θυμίζοντας πολλά και διάφορα. Κάπως σαν τις ουλές στο δέρμα. (Μόνο που αυτές αφαιρούνται αν θέλεις..)

Feist

The Reminder

στο 1

he's my Brandy Alexander
always gets me into trouble

( ειτε τραγουδαει για κοκτειλ,
ειτε προφερει το carelessly τονιζοντας το Leslie,
η feist αρχιζει και μαγευει τους παντες

οτι πιο φρεσκο+ομορφο για φετος )

Ulver

Shadows Of The Sun

στο 2

{ απο τις black metal εποχες μεχρι και σημερα
στον πιο ευηχο δισκο τους
οι νορβηγοι αυτοι συνεχιζουν να κινουνται στην μεγαλη νυχτα

και οταν με το καλο η μερα ξεκινησει
παραμενουν στις σκιες }

Interpol

Our Love To Admire

στο 3

here i've been living on roofs made from sin
i put an outward, "Begin, begin."

here i've been lucid i'm living within
inwardly urgent and sinking again

( οι interpol διχασαν αρκετα το κοινο φετος.
ο δισκος αυτος ηταν μαλλον μονο για τους πιο φανατικους fan.
αυτους που πληρωνουν και τα special editions... )

Bill Callahan

Woke On A Whaleheart

στο 4

"We stand under it, but we don’t understand it."

Grinderman

Grinderman

στο 5

we're sick and tired of all this self serving grieving
all we wanted was a little consensual rape in the morning
and maybe a bit more in the evening
we are scientists
we do genetics
we leave religion
to the psychos and fanatics

:wumpscut:

Body Sensus

στο 6

( H o m o G o t i k u s I n d u s t r i a l i s )
( αυθεντικο Γερμανικο χαρμανι )

Rafael Anton Irisarri

Daydreaming

στο 7

[ κατι ambient δε θα μπορουσε να λειπει. daydreaming οσο δεν παει. ]

Black Light Burns

Cruel Melody

στο 8

you can't, you can't, you can't stop a bullet
i'm giving you a trigger but you better never pull it

Pelican

City Of Echoes

στο 9

{ και οχι μονο echoes, αλλα και delays, reverbs, distortions, fuzz, feedbacks, overdrives, wahs, filters }

Ministry

The Last Sucker

στο 10


Born and raised in the USA
I got a different type of DNA
I got a bloodline from Texas to Maine
We run the world like a parlor game

I got twins and a Stepford wife
I never had to work a day in my life
I never studied but got my degree
I never had to with my family tree

( μια απο τα ιδια.αλλα τι ιδια! )

NIN

Year Zero

στο 11

you've become a virus
that's eaten up its host
we've been watching you with all our eyes
and what you seem to value most
so much potential, or so we used to say
your greed, self-importance, and your arrogance
you pissed it all away

(στοιχημα πως ο Trent μιλαει στον εαυτο του)

Marilyn Manson

Eat Me, Drink Me

στο 12

Blow out the candles on all my frankensteins
At least my death wish will come true
You taste like Valentine's and we cry
You're like a birthday
I should have picked the photograph
it lasted longer than you

I could have buried all my dead
up in her cemetery head

Radiohead

In Rainbows

στο 13

When I'm at the pearly gates
This'll be on my videotape
This is one for the good days
And I have it all here
In red, blue, green

Robert Plant & Alison Krauss

Raising Sand

στο 14

believe me when i tell you
i will try to understand
believe me when i tell you
i could never kill a man
but to know that another man's holding you tight
hurts me little darling
thru the morning thru the night

Burial

Untrue

στο 15

συνταγη: παιρνουμε ενα breakbeat κομματι απο τις αρχες των 90s, χαμηλωνουμε λιγο (αν θελουμε) τα bpm, "σπαμε" τον ρυθμο με glitch και flam και αντι για snares χρησιμοποιουμε rimshots, αντικαθιστουμε τα πιανακια με βαθια strings, θολωνουμε τα φωνητικα samples με μπολικο reverb και slicing σε πιο πολλες νοτες.

Επρεπε να περασουν 15 χρονια για να εξελιξει ο Burial ολες αυτες τις μουσικες που αγαπησα στην εφηβεια μου, εμπλουτιζοντας τες με την δικη του αστικη αποψη και βαζοντας ενα φιναλε στον δισκο του (Raver) που κλεινει μια και καλη την διοδο αναμεσα στις δυο αυτες αποχες.

Underworld

Oblivion With Bells

στο 16

girls in england shirts read the papers
and giggle at the table in the cafe
offering homemade dinners
it's good food

(γαμω τα εξωφυλλα!)

Roisin Murphy

Overpowered

στο 17

I need to get you out of your cave man
I wanna let you out of your cage and set you free
If tonight's the night
I'm gonna show you I ain't got no game plan

We are animals, animals, one unbroken chain

Battles

Mirrored

στο 18

{[στην ψυχρη autechre ηλεκτρονικη η warp βρηκε και το ζωντανο -rock ας πουμε- συμπληρωμα της]
[ποιος ειπε οτι η μουσικη χρειαζεται συναισθημα για να ειναι συναρπαστικη?

]}

Saul Williams

The Inevitable Rise and Liberation
οf Niggy Tardust!

στο 19

What's a song worth if you can't fuck to it?
I wanna move deep in the gut of it
What's the right kind of behavior?
to qualify as someone's savior?

UNKLE

War Stories

στο 20

Stood up on the side of the earth
Thrown back to the track to the dirt
Two thread lose an hour a day
We're miles adrift, we're inches away

τοπ 20

Τελευταιος μηνας και ξεκιναμε την ανα ημερα δημοσιευση των 20 αγαπημενων μας δισκων για την χρονια στα πλαισια του συνολικου τοπ που οργανωνει ο gone4sure. Δυστυχως θα τον απογοητεψω καθοτι δεν εχω αντιστοιχο τοπ για τα χειροτερα. Ε δεν ακουω μουσικη που δεν μου αρεσει..

Spaced Out

Για καθε συστημα αναφορας υπαρχει ενα αλλο μεγαλυτερο να το ορισει, υπερσυνολα μεσα σε υπερσυνολα, ο μεγαλος μας Ηλιος δεν ειναι δα και τοσο μεγαλος, μεγαλες ειναι οι ιδεες μας που υποτιθεται οτι ζουν οταν ο ανθρωπος πεθαινει, οι ιδεες ομως χρειαζονται υλικα αγαθα για να διατηρηθουν, να μεταβιβαστουν, να ταξιδεψουν, η Ριπλει ουρλιαζε για να γλιτωσει απο το Alien αλλα στο διαστημα κανεις δεν ακουει την κραυγη σου, λογικο αφου στο κενο δεν υπαρχει τιποτα για να ταλαντωθει αλλα και αυτο ισως καποτε αλλαξει, ο Moby ελεγε μαλακιες, δεν ειμαστε φτιαγμενοι απο αστερια, ειμαστε αστερια, η καποιο αλλο ειδος σωματων, ετσι κι αλλιως και αυτα αλλαζουν συνεχως, ο Πλουτωνας υποβαθμιστηκε αφηνοντας το ηλιακο μας συστημα εδω και ενα χρονο με οκτω πλανητες που πληρουν τον νεο ορισμο του να εισαι πλανητης. Αν εβγαινε και ενας νεος σωστος ορισμος για το τι ειναι ανθρωπος, ποσο θα μειωνονταν ο πληθυσμος?

Driver's Block

Speak

Το καλο του να κοιμασαι πολυ καποιες μερες ειναι οτι καποιες αλλες δεν κοιμασαι καθολου. Ετσι (εντος αλλων) μπορεις να βλεπεις καποια πραγματα που τα καναλια πετανε στις μεταμεσονυχτιες ωρες. Ετσι πετυχα ξανα το Monster's Ball (οπως και το καλοκαιρι, ιδια ωρα, δεν ηξερα τιποτα για αυτο και με ειχε αφησει αφωνο) και η δευτερη θεαση του με αφησε ακομα πιο γεματο, ο Billy Bob Thornton εξαιρετικος, ηρεμη μουσικη, δυνατα γεγονοτα χωρις μεγαλοδραματα, αποτομες αλλαγες και παραξενες αντιδρασεις, γλυκοπικρες, σκληρες, οπως ακριβως συμβαινουν στην ζωη. Και μετα πετυχα αυτο το αμιλητο κοριτσι:

Αλλη μια πονεμενη εφηβικη ιστορια, δοσμενη ομως και αυτη χωρις εξαρσεις και φανφαρες, μονο με απλοτητα, κυνισμο, χιουμορ και μια υπεροχη ερμηνεια απο την 13χρονη τοτε πρωταγωνιστρια. Η οποια στο τελος καταληγει καπου στα τελευταια λογια του Thornton: "We're going to be all right."

Ξανα

Zεστος πρωινος καφες γινεται κρυος βραδινος, τα χιλιομετρα περνανε, η μερα δεν περναει, η νυχτα περναει ομως με τους ιωδεις ουρανους των Black Light Burns. Σε μια χαλαρη περιοδο πηρα μια μικρη παραταση διακοπων, ισως γιατι η νεα χρονια θα ταιριαζε καλυτερα να αρχιζε τελη Σεπτεμβρη. Ολοι και ολα ξαναπαιρνουν τους συνηθισμενους ρυθμους τους: τα megabytes ρεεουν, τα οχηματα στριμωχνονται και ο πατος αυτης της πυραμιδας, οι άνθρωποι, απλα τρεχουν.

Οι πρωτευουσες μαζεψαν και παλι το αιμα τους πισω.

ΚαλοΧερι

Παλι μηχανηματα χαλανε ταυτοχρονα, τελικα αυτα ειναι που δεν αντεχουν στον καυσωνα. Δεν υπαρχει τιποτα ωραιοτερο απο την ηρεμια του καλοκαιριου, τουλαχιστον αυτην πριν τις διακοπες. Οι μεγαλες πολεις ειναι τοσο ωραιες αδειες, βεβαια καθε καλοκαιρι ετσι ειναι αλλα καθε καλοκαιρι το εκτιμαω ολο και πιο πολυ. Αλλα για να τηρηθει η Ισορροπια, πρεπει να βρεθει και πολυκοσμια. Στο αμαξι (οσο απο αυτο δουλευει) και το μπουλο. Δρομο.

photo by Kostas2000

Καστρα

Ich bau dir ein Zauberschloss, wie im Märchenland
Hoch über den Wolken, bleiben wir beide unerkannt
Für uns beide dort die Zeit stillsteht
Κein weiterer Τag ohne dich vergeht
Tausend Jahre sind ein Tag
Tausend Jahre sind ein Tag

Θα σου χτισω ενα μαγικο καστρο, οπως στη χωρα των Παραμυθιων

Καλοκαιρι με αδειο κεφαλι και αδειο κομπιουτερ, ξεθαψα κασσετες (παραμενοντας παντα σε dark/goth κτλ καλοκαιρινους ρυθμους) και οτι βρηκα καλο το κατεβασα, για να ακουσω επιτελους και τις υψηλες συχνοτητες που τοσα χρονια μου στερουσε η μαγνητικη ταινια απο τοσα αγαπημενα τραγουδια. Η σημερινη ημερα ανηκε στους In Strict Confidence, μια λευκη κασσετα σε πληρη αντιθεση με το περιεχομενο της (γραμμενη απο τον αρχοντα του Σκοτους που τωρα ζει πολυ πιο βορεια απο εδω) που ηταν για χρονια η διοδος απο τα βαθη της Γερμανιας στα βαθη της Τριανδριας, βεβαια τωρα υπαρχει full αμφιδρομη 192Kbps επικοινωνια με την εκει σκηνη αλλα οπως και να 'χει, τα μαγικα καστρα μονο να τα φανταστεις μπορεις. Τα τραγουδια ομως υπαρχουν για να σε συνεπαιρνουν (οπως και τα παραμυθια), μα σιγα μην της τα χτισεις κιολας. Εκει πανω παντα βλεπεις την πολη στα καλυτερα της. Αλλα οι ταβερνες εχουν ψιλομπαγιατικα κρεατα.

50 Ways To Love Your Leaver

Απο τις σπουδαιοτερες μπαντες οι Electric Mayhem. Μια παλια εκπληκτικη διασκευη στο γνωστο πολυδιασκευασμενο ασμα του Paul Simon. Αφου ο βατραχος κατρακυλαει στο σπιραλ...

Sad Kermit

Ο μικρος βατραχος επεσε στον βουρκο.
Mε επιασε καταθλιψη οταν ειδα τον Κερμιτ να τραγουδαει το Hurt των ΝΙΝ. Ειδικα στο πλανο με τον Jim Henson πισω στην κορνιζα. Το αγαπημενο μου ποτηρι ηταν δωρο και εχει επανω την πρασινη φατσα του. Τα Μαπετς ηταν απο τις πιο διασκεδαστικες σειρες και οταν τα ειδα και μεγαλυτερος (παλιοτερα που τα εβαζε το Mega τα χαραματα) συνειδητοποιησα οτι ηταν και απο τις εξυπνοτερες. Η ζωη τα φερνει δυσκολα, ακομα και για ενα μαπετ. Τουλαχιστον οταν δεν ειναι κομματια απο τα απειρα ναρκωτικα+αλκοολ που παιρνει, παιρνει την κιθαρα του και τραγουδαει μεχρι και Elliott Smith. Και ανετα η Buckley-κη του διασκευη στο Hallelujah περναει στις πρωτες θεσεις απο οσες εχω ακουσει. Οσο για το δικο του Rainbow Connection, η νεα του εκτελεση ειναι απλα θανατηφορα. Ο μικρος βατραχος αλλαξε ολες τις συγχορδιες σε μινορε.

Run Run Run

Αποτελωντας εξαιρεση στην ρουτινα της καθημερινοτητας, τις Πεμπτες συχνα μου επιτρεπεται να ξυπναω πιο αργα, κακως ομως καθοτι πιο αργα ξεκινανε και τα εργα φυσικου αεριου που ακομα δεν τελειωσανε και την φορα αυτη περικυκλωσανε το αυτοκινητο μου, δεν είχα και το discman μου μαζι, ουτε walkman, απλα walk man!, περπάτημα, αντε βρες ταξί τελευταια στιγμη, σκεφτομουνα ο προηγουμενος δίσκος NIN να λεγοτανε With Feet, παραδοξως επεσα σε καποιον ταξιτζη που αν και λιγο αργος (σε ταχυτητα οδηγησης) ακουγε ογδοντα οκτω μισο, εκανα ομως την διαδρομη προς την δουλεια μου μετα απο αρκετο καιρο ως συνοδηγος και αυτο και μονο αξιζε.

Το βραδυ αλλαγη δυο λεωφορειων για το σπιτι, το κακο με το αυτοκινητο ειναι οτι απομονωνεσαι, χανεις τον κοσμο, οχι οτι ειναι και τοσο απαραιτητος, διασταυρωνοντας ομως βλεμματα χαρτογραφεις την γειτονια σου, απο τον κουρασμενο περιπτερα ως την κοκετιτσα φοιτητρια, πιο ambient απο ολα τα lp του Brian Eno, απο τον σιωπηλο γεροντακο ως την φωνακλαδικη "αναποφασιστη για το dvd της βραδιας" παρεα, πιο industrial απο ολα τα lp των throbbing gristle, η σταση που κατεβαινω ειναι το τελος μιας πλευρας βινυλιου που εχει την δευτερη του αχαρακτη.
Διοτι ολα χωραγανε στη πρωτη.

Χρονια Μηδεν

Αφου ξεκολλησα καπως απο το Reminder της Feist, αδειασα τα παντα απο παντου για να πιασει τοπο το νεο ΝΙΝ. Δεν αποκρυπτογραφησα ακομα την υποθεση και τις συνομωσιες που περιγραφει, αντιληφθηκα όμως την δυναμη και τα δοντια που ελειπαν απο το προηγουμενο. Πανω που η σκονη απο τα εργα της εβδομαδας κατακαθισε ησυχα στο μπαλκονι, με τον αερα να μυριζει ακομα χωμα αναγκασα ολη την γειτονια να το ακουσει μαζι μου. Αφου συνηθισαν τα κομπρεσερ και τις μπουλντοζες, φανταζομαι θα γουσταραν και τους στυλιζαρισμενους θορυβους του Trent. Θεου επιτρεποντος και Θεου υπαρχοντος η χρονια αυτη θα ερθει συντομα. Αλλα με την Feist θα περασει γρηγορα η ωρα.

Better Not Dream And Drive

Ευκολο: το να δινεις οδηγιες και να αναλαμβανουν αλλοι για λιγο τη ζωη σου. Κατα προτιμηση καλοι φιλοι. Οτι και να γινει δεν σε νοιαζει γιατι κατα καποιο τροπο δεν θα γινει σε σενα. Και αν σε ξερουν καλα, με λιγο αυτοσχεδιασμο παιρνεις ενα καλο αντιγραφο που σε καθε περιπτωση σε προστατευει καπως. Δειλια, αλλα εντελει το να μεινεις στην σκια ειναι καλυτερο απο το να σε τυφλωσει το φως.

Δυσκολο: το να προχωρησεις μπροστα χωρις να κοιταξεις πισω. Δεν μπορει, καποιος ηχος θα ακουστει, μια φωνη, ενα τραγουδι. Ε να μη ριξεις μια κλεφτη ματια...;

(Β)Last Note

Για αρχη μια βολτα με ενα αλλο αυτοκινητο...

Τωρα μετα απο καιρο και δεδομενης της αποστασης μου και του οτι ζω μονος, τα βλεπω ολα σαν μια ομορφη αναμνηση. Εξαλλου δεν εχει και πολλα να κανεις, ολα προχωρουν ειτε το θες ειτε οχι. Καθαριζοντας πριν λιγες μερες βρηκα ενα σημειωμα, θυμαμαι οτι ημουν στην δουλεια οταν με πηραν τηλεφωνο και το εγραψα βιαστηκα σε ενα stick on χαρτακι (που κολλαει ακομα). Το βρηκα υπο τους ηχους μιας black playλιστας με Band of Horses, Βlack Heart Procession και Βauhaus, καλα, δεν το θεωρησα και συμπτωση γιατι τετοιους ηχους ακουω αρκετα συχνα, ηταν ομως παραξενη η στιγμη. Βρισκεις ενα αποκομμα εισιτηριου και θυμασαι την συναυλία. Σε αυτo τι να θυμηθεις?

.

Έξω

Outside

The storm clouds gathering

Moved silently along the dusty boulevard.

 

Καποια μερα ενας τεχνικος της Xerox μου ειπε: "η δουλεια δεν ειναι ντροπη, ειναι μαλακια". Ανοιγουμε τα στορια και βλεπουμε ωραια συννεφα, ηλιοβασιλεμα, τον υποσταθμο της ΔΕΗ που μας υπενθυμιζει οτι δουλευουμε μεσα σε ενα σχετικα δυνατο Η/Μ πεδιο. Λες γι' αυτο να κολλανε συχνα τα μηχανηματα? Η και εμεις?

5 και στο χερι

Συνεχιζω ως παρακλαδι του παιχνιδιου απο το post του Zpi.

+. Αγαπημενος μου ηρωας ειναι ο Freddy Krueger. Παντα ηθελα την δυναμη του να μπαινω μεσα στα ονειρα των αλλων και να τα κανω οτι θελω. Πριν πολλα χρονια ειχα κατασκευασει και ενα γαντι με λεπιδες στα δαχτυλα. Παρεμεινα ομως ενας απλος ανθρωπος.

+. Το "μαυρο" μου προκαλει καταθλιψη.

+. Η πρωτη μου μπαντα καπου στην ηλικια των 8 ηταν οι The Kitchen, οπου με τον αδερφο μου χτυπαγαμε με διαφορους ρυθμους ο,τι βρισκαμε στο τραπεζι οταν τρωγαμε. Κρατησαν κανα δυο χρονια. Πλεον σε καμια οικογενειακη γιορτη γινεται που+που κανενα reunion.

+. Στην πρωτη Δημοτικου παντα γυρνουσαμε σπιτι μετα το σχολειο με δυο φιλους ακολουθωντας τις γραμμες του τρενου (hometown: Τρικαλα) και ενα μεσημερι οταν περναγε το τρενο δεν κατεβηκα απο τις ραγες, αρχισα να χοροπηδαω, το τρενο σταματησε. Μπορει να με σκοτωνε αλλα μου αρεσε. Οχι ομως και του οδηγου που κατεβηκε και αρχισε να με κυνηγαει. Δεν με επιασε.

+. Μερικες φορες οδηγω απροσεχτα. Μολις χτες χανοντας τον ελεγχο στριφογυρισε το αμαξι μου και βρεθηκα εκτος πορειας να κανω σβουρες σε μεγαλο δρομο πολλων λωριδων κυκλοφοριας αντιθετα στο ρευμα. Σχεδον Crash. Μπορει να με σκοτωνε αλλα μου αρεσε. Οχι ομως στους αλλους 2 συνεπιβατες.

Η πασα προς τα λιγοστα μου links..

MushaBoom!

The saddest part of a broken heart

Isn't the ending so much as the start

Εκτος απο ομορφη ειναι και εξυπνη. Ειναι ολες οι εποχες μαζεμενες σε μια φωνη. Ζωφραφιζει πανω στο δερμα της βραχολια, βελη και κολιε. Τα βιντεο κλιπ της ειναι παυσιπονα. Τα τραγουδια της παραισθησιογονα. Ειμαι σιγουρος οτι ειναι μακρινη συγγενης της Chan Marshal. Εχει το ιδιο θολο βλεμμα, αν και στις κινησεις της ειναι πολυ πιο τσαχπινα. Μετα απο τοσο καιρο ειναι πλεον η αγαπημενη μου καλλιτεχνης (για την τρεχουσα δεκαετια). Αλκυονιδα γυναικα, με Mac και αυτη.

Leslie Feist: my love paramour, my blue heaven, my funny valentine, my one and only.

Σκουπιδια

Δεν πεταω τιποτα. Απο την απειρη σαβουρα που συλλεγει σκονη στα δωματια+τα συρταρια μου δεν υπαρχει το παραμικρο που να αξιζει να βρεθει σε καποια χωματερη. Και ας μην εχουν ολα την ιδια σημασια ή αξια. Σημασια εχει να μην ειναι αδεια τα ραφια και τα συρταρια. Αρκετα χρονια αργοτερα, φερνουμε προς παλιο λειτουργικο που παραδοξως τρεχει αξιοπρεπως συγχρονα προγραμματα, κατα τον ιδιο τροπο που εικοσι χρονια μετα οι galaxie 500 παραμενουν φρεσκοι στα αυτια. Don't let our youth go to waste τραγουδουσανε και με καθε χρονο που αλλαζει καταλαβαινεις οτι αυτο μονο στον εαυτο σου μπορεις και πρεπει να το πεις. Αλλου δεν εχει νοημα.