Run Run Run

Αποτελωντας εξαιρεση στην ρουτινα της καθημερινοτητας, τις Πεμπτες συχνα μου επιτρεπεται να ξυπναω πιο αργα, κακως ομως καθοτι πιο αργα ξεκινανε και τα εργα φυσικου αεριου που ακομα δεν τελειωσανε και την φορα αυτη περικυκλωσανε το αυτοκινητο μου, δεν είχα και το discman μου μαζι, ουτε walkman, απλα walk man!, περπάτημα, αντε βρες ταξί τελευταια στιγμη, σκεφτομουνα ο προηγουμενος δίσκος NIN να λεγοτανε With Feet, παραδοξως επεσα σε καποιον ταξιτζη που αν και λιγο αργος (σε ταχυτητα οδηγησης) ακουγε ογδοντα οκτω μισο, εκανα ομως την διαδρομη προς την δουλεια μου μετα απο αρκετο καιρο ως συνοδηγος και αυτο και μονο αξιζε.

Το βραδυ αλλαγη δυο λεωφορειων για το σπιτι, το κακο με το αυτοκινητο ειναι οτι απομονωνεσαι, χανεις τον κοσμο, οχι οτι ειναι και τοσο απαραιτητος, διασταυρωνοντας ομως βλεμματα χαρτογραφεις την γειτονια σου, απο τον κουρασμενο περιπτερα ως την κοκετιτσα φοιτητρια, πιο ambient απο ολα τα lp του Brian Eno, απο τον σιωπηλο γεροντακο ως την φωνακλαδικη "αναποφασιστη για το dvd της βραδιας" παρεα, πιο industrial απο ολα τα lp των throbbing gristle, η σταση που κατεβαινω ειναι το τελος μιας πλευρας βινυλιου που εχει την δευτερη του αχαρακτη.
Διοτι ολα χωραγανε στη πρωτη.