Ισως οι ψυχες μεταφερονται στα χρονια και στους τοπους. Ισως αυτην η πλυστρα με τις αφελειες που πεφτουν στα ματια της να ζει ακομα. Μονο που τωρα εχει τον κοσμο κατω απο τα ποδια της - και αναμεσα τους. Πλενει πια μονο τα - απειρα -δικα της ρουχα, σχεδιαζει, καπνιζει στριφτα και κανονικα τσιγαρα, ταξιδευει, τραγουδαει, επικοινωνει. Και μονο οταν ο αερας φυσαει δυνατα η χαιδευει τα μαλλια της ανοιγει η αυλαια και βλεπεις τα γαλαζοπρασινα ματια της, τη λιμνοθαλασσα που θα' θελες να βουλιαξεις, τη φωτια που θα' θελες να καεις.
Απο την παλια της ζωη δε θυμαται τιποτα. Αλλα ο πινακας δε λεει ψεματα. Και ο Toulouse δε ζει για το επιβεβαιωσει. Καποιες μορφες εχουν απλα αυτην την τυχη και το χαρισμα. Η ομορφια ειναι πιο αφθαρτη και απο την ιδια την υλη που την αποτελει. Ο Φοινικας αναγεννιοταν απο τις σταχτες του. Και αυτην εδω απο τη σαρκα της.
2 σχόλια:
Great post! :)
thanks!
ωρα ηταν να αρχισουμε να πιστευουμε στην μετεμψυχωση..
Δημοσίευση σχολίου