Γαβ-γουστος

Εγκλωβισμος, ζεστη πανω+κατω, ουρανος+ασφαλτος.
Καπως δυσκολο να ξεφυγεις απο το βορειο λουκι.
Εκει που βγαινεις τρεχει βιαια παλι νερο.
Οχι ομως ανεφικτο.
Θα στερεψει.
Το νερο.

Πριν χρονια το πανηγυρικο φεστιβαλ των ζωων ακμαζε εδω μεσα.
Γιορταζαν το τελος τους ελπιζοντας σε ενα καλο ψησιμο.
Τα μαχαιρια πλενονταν απο το επομενο αιμα.
Τωρα ουτε καν αποφαγια δεν εχει εδω.
Σαπισαν και εξαφανιστηκαν.
Καποιοι Κενοβιτες μονο.
Και κρυφα ζευγαρια.
Αγκιστρωμενα.

Ο Σκυλος επιασε και αυτος το τρια εις την τριτη.
Η επομενη δυναμη δυσκολο να υπαρξει.
Μακαρι να υπαρξει.
Αν αξιζει.
Λες?
?

On / Off / On

Δεκαπενταύγουστος βράδυ, στην σοφίτα, στο σπίτι στο χωριό μου, το laptop με κλειστή οθόνη έπαιζε Interpol και Psychedelic Furs και όταν κοίταξα από το παράθυρο για να δω μονάχα άπειρα αστέρια πάνω απ’ τα βουνά, κατάλαβα ότι κάποια στιγμή έκανε την μετάβαση από το ρεύμα της πρίζας στην μπαταρία του. Βγαίνοντας στην βεράντα ένιωσα το απόλυτο σκοτάδι να με ακουμπάει, πάνω στα βουνά χωρίς φεγγάρι νιώθεις την υλική του υπόσταση, το αναπνέεις, κατεβαίνει μέσα σου σαν καπνός και σε καταλαμβάνει. Όπως η εξωγήινη μαύρη στολή του Spiderman που ενεργοποιούνταν με τη σκέψη του και μόνο και του έδινε παραπάνω δυνάμεις, το σκοτάδι σου δίνει πολλά περισσότερα από όσα δεν σε αφήνει να δεις. Μια ολόκληρη ώρα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τότε και αν συνειδητοποίησα την μοίρα, σαν αϋπνία, σιωπηλή ακινησία, δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τόσα αστέρια νηφάλιος, μετά από λίγο μου φαινότανε σχεδόν φωτεινός ο ουρανός, χιλιάδες εκατομμύρια λαμπρές ή αχνές μικρές τρύπες που χαλάνε και ομορφαίνουν το μεγαλύτερο σκοτάδι, το μεγάλο διάστημα, αυτό μέσα στο οποίο κολυμπάμε όλη μας τη ζωή αλλά δεν το καταλαβαίνουμε και λέμε τάχα πως προτιμούμε το αλμυρό νερό της θάλασσας για να μας δροσίσει.

Και μετά ήρθε το ρεύμα, δίνοντας σου την αίσθηση ενός απότομου βίαιου ξυπνήματος καθώς το laptop ξαναγύρισε στην αγαπημένη του πηγή ενέργειας: το ρεύμα του δικτύου.

(η φωτογραφια ειναι του αλεξη)

Περιοδος

Καθε ολοκληρο φεγγαρι φερνει την δικη του αναστατωση, αυτο, το πιο ζεστο, εφερε κρυο, για να κρατησει την σκοτεινια σφραγισμενη μεσα του, πανω απο τις παραλιες, τις κορυφες και τις κεραιες των πολυκατοικιων. Ενα ακομα κομματι φεγγαρι με απειρες πυγολαμπιδες γυρω του, οσο πιο πολυ μενεις στο σκοταδι τοσο πιο πολλες θα δεις να ξεπεταγονται γυρω του, αν εισαι στο καταλληλο μερος ισως και το δεις να κοκκινιζει -η να αιμορραγει οπως ελεγε η Λευκη Συμφωνια-, η εμμηνος ρυση του πλανητη μας, παντα ομως με σταθερο κυκλο, αποβαλλει ολο το φως που δεν χρειαζεται και ξανακλεινει την λαμπρη του οπη. Σαν αναμμενα alarm αυτοκινητου αναβοσβηνει καθε μηνα, γι'αυτο και μου δινει αυτην την αισθηση προσωρινοτητας, πως οτι και αν ειναι εκει πανω εχει σταθμευσει για λιγο κοντα μας. Το θεμα ειναι που θα παει μετα. Και πως θα γινει να παμε και εμεις.

In the oceans of the moon, swimming squidlike and squalid
This bright moon is a liquid, the dark earth is a solid.

γιατι η γη πρεπει να ειναι στερεη. οχι οι ανθρωποι.

RGB

Το καλοκαίρι είναι Απόκριες διαρκείας. Μόνο που αντί να φοράμε στολές τις βγάζουμε και ξεχυνόμαστε στις παραλίες. Τελικά αυτό που χρειάζεται είναι διακοπές από τον εαυτό μας, αλλά ούτε αυτό είναι εφικτό μάλλον. Άυπνο καλοκαίρι, τα τετράωρα που κοιμάμαι κάθε βράδυ είναι πιο ημιτελή και από τα τετράμετρα που παρατάει στο pc του ο Kickstart. Ολόκληρη την φετινή χρονιά είχα πράσινο το μενού του κινητού μου, πρασίνισα και το δωμάτιο μου, πρασινογαλαζωπό είναι και το αυτοκίνητό μου το οποίο και είναι η σωσίβια λέμβος μου, αν και κάποια μέρα όπως πάει θα γίνει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά οι φήμες αληθεύουν, τα καλοκαίρια οι πόλεις που αδειάζουν είναι το υπέρτατο ναρκωτικό που θα ρουφήξεις με σύριγγα το αυτοκίνητό σου. Οι βόλτες στην άδεια Θεσσαλονίκη τα βράδια αδειάζουν το μυαλό, είναι πλύση στομάχου και λοβοτομή ταυτόχρονα, σαν να σε βγάζει βόλτα ο σκύλος σου, οδηγείς μα οδηγείσαι, ξεχνάς την ακρίβεια του πετρελαίου γιατί το πετρέλαιο κινεί εσένα, παίρνεις αποφάσεις χωρίς την τηλεόρασή σου και όπου και αν καταλήξεις, ξέρεις ότι είναι σωστό, είτε είναι σε κάποιο ψιλοκοσμικό κάμπινγκ της Χαλκιδικής ή στις φυλακές της Κορίνθου. Τελικά που βρίσκεται αυτό το γαμημένο μοτέλ “O Παράδεισος”? Προφανώς κάτω από τον πιο έρημο μπλε ουρανό, δίπλα στην πιο βαθιά μπλε θάλασσα (τουλάχιστον στην ιδανική τους μορφή) οπότε κάτω ή πάνω κι αν κοιτάξεις μπλε θα δεις. Το μπλε είναι το χρώμα της μελαγχολίας, αλλά στα ξέφρενα Ελληνικά καλοκαίρια προφανώς δεν είναι. Και με τέτοιες υψηλές θερμοκρασίες οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι δεν διαφέρουν και πολύ από τους επεξεργαστές των κομπιούτερ: παρουσιάζουν αστάθεια. Χτυπάνε κόκκινο. Το χρώμα της ζωής. “Καθένας μας είναι ένα βιβλίο αίματος. Όπου και αν μας ανοίξεις είμαστε κόκκινοι” γράφει ο Clive Barker στα ομώνυμα βιβλία του, αυτό κυλάει μέσα μας και μας κάνει να κυλάμε, ένα τεράστιο δοχείο είμαστε, ίσως με μια ψυχή μέσα αλλά περισσότερο με πολλά λίτρα υγρά. Και που καταλήγουν όλα αυτά; Στην τουαλέτα ή δίπλα στα σκουπίδια.

27 summers

Turn This Summer Around

Θα παρω τα βουνα. Θα φυγω μακρια. Το καλοκαιρι κλεινει, εμεινε ενας μηνας αλλα δυστυχως μετα τη μεση το τελος φανταζει πιο κοντα. Οι El Presidente ειναι η αγαπημενη μου μπαντα για αυτο το καλοκαιρι, στο repeat ο δισκος τους (θα με λυντσαρουν οπου να'ναι οι συναδελφοι) και το γραφειο χανει την μουνταδα του, λιαζεται, δροσιζεται, περιστρεφεται, στριφογυριζει, αιωρειται. Mπα, για μενα μιλαω, οχι για το γραφειο μου.

This is a summer for some casual relationsI don't need to tell you I'm downMy head is spinning but I don't need no favoursCos I don't want to bill you roundMy God I love youOh God I love youOh God I'd love you to stayOh maybe baby this particular momentI don't wanna lose you this time

Το αυγουστιατικο φεγγαρι πλησιαζει και απο ολα τα αλλα του χρονου ειναι το πιο τελετουργικο. Ειδικα οταν θα φωτισει τις κορυφογραμμες, σε μερη πανω απο τον πολιτισμο (οπου και ευελπιστω να ειμαι τοτε), παραξενα πραγματα θα συμβουν..