Ακούγοντας τα εξήντα τέσσερα ακυκλοφόρητα τραγούδια του box set του Mellon Collie νιώθεις σαν να βρήκες φωτογραφίες από παλιά πάρτυ και διακοπές, κουνημένες, θολές και κακοτραβηγμένες, αλλά σε κάθε μια θυμάσαι ακριβώς ποιοι είναι μέσα, που είναι, τι έκαναν τότε, θυμάσαι τον ήχο του κλικ, σε ποιες βγήκες με κλειστά μάτια, έβαλες το δάχτυλο μπροστά στον φακό ή δεν τον είχες καθαρίσει από μια τεράστια δαχτυλιά.
Λίγους μήνες μετά τα τριάντα τρία μου, θυμάμαι ακριβώς τους λόγους για τους οποίους από τότε μέχρι και τώρα θεωρώ το thirty three ένα μικρό αυτοβιογραφικό στιχουργικό αριστούργημα, κάποια παλιότερα γενέθλια που τραγούδησα το tonite, το 1979 που είναι τώρα 33 χρόνια μακριά - πολλά νούμερα μαζεμένα, το pennies για την γλυκόπικρη ιστορία του, το love που ούτως ή άλλως είναι η απαραίτητη ωδή στα λάθη, το ugly που μουρμουράω κάποια ξημερώματα -ξυπνώντας ή πέφτοντας για ύπνο- καθώς κοιτάω τη μούρη μου στον καθρέφτη, το fuck you γιατί είχε αυτήν την κοινή αποσύνδεση με το airplane flies high, το set the ray to jerry για την ωμή επιθυμία του, το eye που φαλτσάρει όπως φάλτσαρα προσπαθώντας να παίξω πιάνο στο παλιό σπίτι των παππούδων, την ηλίθια λεπτή φωνή που προσπαθούσε να πιάσει τα ουρλιαχτά του bullet χωρίς να ξυπνήσουν οι γονείς στο άλλο δωμάτιο κοπανώντας την ταλαίπωρη ακουστική κιθάρα.
Αντίο και καληνύχτα η τετράδα τραγουδάει για να κρατήσει τον μπαμπούλα μακριά από το κρεβάτι, ο ήλιος λάμπει, η βροχή ξεπλένει and you can tell, it's just as well. Εκείνη την εποχή οι pumpkins ήταν ό,τι σπουδαιότερο υπήρχε και από τότε ως και τώρα, το αύριο δεν είναι παρά μια δικαιολογία μακριά.
