matrix pt3: εκτός ελέγχου

Του είχα/είχαμε υποσχεθεί ασφάλεια. Οι πόλεμοι, του έλεγα/λέγαμε, ο θάνατος, ο πόνος, θα κρατηθούν μακρυά σου. Εσύ θα είσαι ευτυχισμένο και ασφαλές, γι” αυτό είμαι εγώ εδώ. Εγώ και η βολική και ακίνδυνη προσομοίωση του κόσμου. Είμασταν όλοι ευτυχείς μέσα στο Μάτριξ, που το θρέφαμε με σκάνδαλα, λαμογιές, θαυμασμούς και επιφωνήματα για ό,τι χειρότερο και ποταπό έχει γεννήσει αυτός ο τόπος, απόρριψη κάθε αξίας που δε βόλευε, όλων όσων απαιτούσαν θυσία, αίμα, ακεραιότητα, ήθος. Μοιραζόμασταν με τα παιδιά μας το χάπι της ευτυχίας, χωρίς όμως να μοιραζόμαστε τη γνώση: εκείνα δεν ήξεραν πως πρόκειται για Μάτριξ. Η σφαίρα στον συνομήλικό τους Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο ήταν το κόκκινο χάπι. Τό Μάτριξ κατέρρευσε. Μαζί με τα ψέμματά μας, και με όση βοήθεια μπορούσαν να του δώσουν τα παιδιά μας.

από εδώ:
http://www.skai.gr/master_story.php?id=103680

matrix pt2: It's Coming!

Οι τεχνολογίες τρέχουν τόσο που σιγά σιγά μερικοί δεν θα τα πιστεύουν πια. Το iphone γίνεται ocarina, ηχεία με πάχος χαρτιού, ασύρματο ηλεκτρικό ρεύμα και άλλα που σε σενάρια επ. φαντασίας μόνο υπήρχανε. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν κάποτε λυθεί το μυστήριο του ανθρώπινου εγκέφαλου και όντως μπορέσουμε να μπούμε οι ίδιοι σε δίκτυο, θα έμπαινα όμως σίγουρα σε μεγάλο πειρασμό. Ο εγκέφαλός μας, η πιο πολύπλοκη ηλεκτρική (ω ναι!) συσκευή του κόσμου μας, μας διδάσκει πολλά και μας αποκρύπτει πολλά περισσότερα.
Αν το αναλύσεις όλο, πέφτεις πάνω στην ματαιοδοξία του ανθρώπου που θεωρώντας ότι "είναι ξεχωριστός", έφτιαξε θεούς και δαίμονες και δεν δέχεται την ύπαρξή του ως μια εξελιγμένη θαυμαστή μηχανή από υλικά που δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ. Και πιθανών να μην θέλει να αφήσει και τους άλλους. Αλλά οι καιροί τρέχουν και όταν βρεθεί το κοινό interface ανάμεσα σε εμάς και τις μηχανές, τότε θα έχουμε άλλα να ανησυχούμε.


Όλα αυτά μου ήρθανε στο μυαλό χτες βλέποντας Dexter, ο οποίος μπαίνοντας σε μια εκκλησία σκέφτεται:
"Αν πίστευα στο Θεό, αν πίστευα στην αμαρτία, αυτό είναι το μέρος απ' όπου θα πήγαινα κατευθείαν στην κόλαση.
Αν πίστευα στην κόλαση."

Wizards of the Sonic

Ψάχνοντας να βρω ένα αξιοπρεπές μέσο για να ακούω μουσική από το laptop, είχα ξεθάψει έναν παλιό ραδιοενισχυτή του πατέρα μου (full vintage καταστάσεις) και συνεχίζοντας το σκάψιμο, τον τέσταρα με παλιατζούρες του Westbam και βρήκα ότι το κομμάτι που κοσμεί τον τίτλο του post ακούγεται ακόμα μια χαρά -ειδικά απο παλιά μηχανήματα- και μάλιστα η μελωδία του είναι παρμένη από τον sonic τον σκατζόχειρο, έπαιζε κάθε φορά που έβγαινε ο κακός Robotnik και τον πλάκωνες

 
Όντας καλός οδηγός, έκανα αρκετά χιλιόμετρα και αυτό το καλοκαίρι, ήταν από αυτά που περάσανε πολύ γρήγορα και αφήσανε πολλές όμορφες εικόνες (στο μυαλό μου αλλά και σε Mbytes!). Και μακριά πλέον από βρώμικα νερά, στριμωξίδια σε λεωφορεία και άσχημη γκριζαδούρα, αναμένω το φθινόπωρο σαν air condition στους 25°, έχοντας κολλήσει και με τον Barry Manilow απο το Hellboy 2. Σύννεφα ακόμα δεν βλέπω, ο ήλιος φέτος είναι χειρότερος από φούρνο μικροκυμάτων, το Sonic στο PSP ακομα πιο γρήγορο και οι μόνοι wizards που έχουν απομείνει είναι αυτοί των windows.

4

Με το video αυτό μου καρφώθηκε ένα χαμόγελο μεγαλύτερο και από του Joker. Η Feist στο Sesame Street, πιο γλυκιά και χαριτωμένη από ποτέ. Βοηθάνε και τα κουκλάκια βέβαια...!

One, two, three, four
monsters walking across the floor
I love counting, counting to the number four

matrix pt1: Ubuntu

Νιώθω πλέον σαν να πήρα το κόκκινο χάπι και να βγήκα από το matrix. Και μπήκα σε έναν άλλο κόσμο όπου όμως μπορώ να ελέγξω σχεδόν τα πάντα. Και εμφανισιακά είναι το ίδιο -και παραπάνω ίσως- όμορφος! Όλα είναι διαφορετικά αλλά εκτελούν τα ίδια πράγματα, νέες φιλοσοφίες λειτουργίας, αλλού παραπάνω ευκολίες και αλλού παραπάνω δυσκολίες. Αξίζει όμως για το δικαίωμα της επιλογής και της ελευθερίας. Ε και για κάποιες συγκεκριμένες δουλειές, όπως και οι ήρωές μας, μπαίνουμε που και που στο παλιό μας μάτριξ.

Διαλέξτε λοιπόν: κόκκινο χάπι ή μπλέ χάπι?

Scripra Manent

Οταν rainman καλεί, o driver πάντα απαντεί:

και άντε να διαλέξεις από τόσα χαρτιά σε τόσα μέρηκαλό το πληκτρολόγιο, αλλά το μελάνι είναι αξεπέραστοπολυδιάστατο, τονίζει ότι χρειάζεται από μόνο τουκαι αν χρειαστεί, θα ξεβάψει από μόνο του.

Αυτό που μου αρέσει και δεν θα σταματήσω να το χρησιμοποιώ για όσα από τα γραπτά μου έχουν σημασία (για μένα) είναι η πλήρης εικόνα που παίρνω από εκείνες της στιγμές της συγγραφής. Μέχρι και το σάλιο που βάζω όταν ξεραίνεται η άκρη του. Και με αίμα είχα δοκιμάσει μια φορά που είχα κοπεί (την είδα Ντε Σαντ), ήταν ωραία η αίσθηση, αλλά όχι και να ανοίγομαι κυριολεκτικά για να ανοίγομαι λεκτικά. Ένα μισοτελειωμένο κομμάτι βλέπετε παραπάνω. Έχει τρια και κάτι χρόνια που είναι έτσι. Πριν ένα χρόνο που το κοιτούσα με ελαφρώς βρεγμένα χέρια το μουτζούρωσα κάπως άθελά μου, αλλά σκέφτηκα "έτσι καλύτερα". Ή θα τελειώσει κάποτε, ή θα ξεβάψει εντελώς.

The Drone Zone

Έπεσα στις έξι το απόγευμα για να κοιμηθώ λίγο και σηκώθηκα έξι ώρες μετά, μεσάνυχτα. Ούτε κατάλαβα τι έγινε, είδα διάφορα σουρεάλ και μη κομμάτια ονείρων, θυμάμαι κάτι ψιλά αλλά το όλο κλειδί ήταν το drone zone που έπαιζε όλο το απόγευμα, τριπαριστό, ταξιδιάρικο και διαγαλαξιακό. Με έστειλε εντελώς, βίωσα το ambient όπως θα πρέπει να βιώνεται: με τις ώρες, με το κορμί ακίνητο και τα μάτια κλειστά, με το μυαλό μόνο να (υπο)λειτουργεί.

Νιλ Άρμστρονγκ, σε έφτασα.

Fliessssszzzzzzzz

Καθώς καλοκαιριάζει μαζεύονται. Σκοτώνω μια την ημέρα.
Και μετά μαδάω τα φτερά τους όπως στο τραγούδι του Cave:
μ'αγαπάει, δε μ'αγαπάει...

(μπα.. απλά τις πετάω στα σκουπίδια)

Ισόγειο

Δεν έχω χρόνο για τίποτα, ή μάλλον με τίποτα δεν μπορώ να οργανώσω καλά τον χρόνο μου. Φαντάζομαι πως μετά τις 20 -ημέρα ισορροπίας για το φως και το σκοτάδι- θα αλλάξει κάτι πέραν της διάρκειας της μέρας, αλλά απλά φαντάζομαι. Φαντάσματα. Δεν έχω σκια, γιατί ο ήλιος είναι ακριβώς επάνω μου. Αυτή είναι η οπτική μου όμως, γιατί εγώ δεν είμαι από κάτω του. Στο επίπεδο του δρόμου, αλλά ποιού δρόμου? Τελικά ίσως μετά από χρόνια κερδίσω το βραβείο πιο ασυνάρτητης σκέψης. Και αν όχι δε με νοιάζει, αφού ο Gambit θα κάνει επιτέλους την εμφάνισή του στο νέο spinoff των X-Men.

Μωρέ μπας και κόλλησα πουθενά publishophobia?

Guest Mixer

Σήμερα το βράδυ μιξάρω.

Φυσικά μόνο στον Ρόδον FM!

update: αναβλήθηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων.

Sleevefaces

Ανάρτησε στο blog σου τρία SleeveFaces. (Σημ: παίρνουμε έναν δίσκο βινυλίου ο οποίος στο εξώφυλλο του έχει μια εικόνα, κυρίως ένα πορτραίτο αλλά και όχι μόνο, το προσαρμόζουμε πάνω στο δικό μας πρόσωπο ή σώμα και τέλος τραβάμε φωτογραφία το αποτέλεσμα). Τράβηξε κατά προτίμηση την φωτογραφία μόνος σου, είναι πιο δύσκολο αλλά έχει πλάκα.

Το τσίμπησα από τα καταπληκτικά sleevefaces του Τερτουλιάνου!

Και Για Να Μην Ξεχνιόμαστε

Dreamy Girl, Dreamy Songs

Το Κοντινό Βιβλίο

Με το που διάβασα για το blogo-βιβλιο-παιχνίδι από τον Μιχάλη ο space station του SomaFM αρχισε να παίζει το ομώνυμο από το Lifeforms των FSOL (οπότε το θεώρησα κάπου είδους σημάδι) και η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι στο γραφείο του πατέρα μου οπότε είναι λίγο δύσκολο να ακολουθήσω τους κανόνες:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Ο λόγος είναι ότι όλος ο τοίχος πίσω μου είναι μια μεγάλη βιβλιοθήκη, μάλιστα έχει και μερικά δικά μου εδώ που μου "βούτηξε" (όπως τις Ήσυχες Μέρες Στο Κλισί του Μίλλερ ή Τον Κυνηγό Του Σκότους του Λάβκραφτ) αλλά πρέπει να σηκωθώ στις μύτες να τα πιάσω αυτά. Οπότε αρπάζω ότι βρω πίσω μου και...


To βιβλίο ονομάζεται Μνήμη Της Πέτρας του Θωμά Σιδέρη. (λεύκωμα για τα πέτρινα δημοτικά σχολεία της ηπειρωτικής Ελλάδας, οπότε παραβλέπω τον κανόνα και βάζω όλη τη σελίδα). Σειρά σε Ζpi, Comeraincomeshine και στον θρυλικό hybrid.

[Ο SomaFM παίζει ένα υπέροχο κομμάτι του Banco De Gaia (και με τι τίτλο!): Fake It Till you Make It.]

Μπραζιλ

Then tomorrow was another dayThe morning found me miles away

With still a million things to say

Now when twilight dims the sky above
There’s one thing I’m certain of

Return I will
To old Brazil

(τάσεις φυγής για σήμερα...
ακούω τη μουσικη από την ομώνυμη ταινία του Γκίλλιαμ
βέβαια το γραφείο μου δεν είναι τόσο στριμωγμένο
ούτε είμαι τόσο βαθιά χωμένος στο σύστημα
ή τουλάχιστον δεν το νιώθω ακόμα)

Treeχες

Δε θυμάμαι που είχα πρωτοακούσει/δει/διαβάσει την φράση -ούτε καν πως ακριβώς ήταν διατυπωμένη- αλλά ήταν κάπως έτσι: "οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα, δεν πρέπει να μένουν κάπου ριζωμενοι". Και αν το τραβήξεις λίγο χωρίς νόημα λες: μην κολλάς σε έναν άνθρωπο, γιατί τότε κολλάς στο δέντρο και δεν βλέπεις το δάσος: όλους τους ανθρώπους, την πόλη, την κοινωνία. Και εκείνη η μπάντα, οι Forest For The Trees, σύμφωνα με αυτά θα ήταν: Κοινωνία Για Τους Ανθρώπους. Σαν προεκλογικό motto ακούγεται. Σε έναν τέλειο κόσμο δεν θα υπήρχαν καν motto. Μόνο μοτοκούζι, unknown pleasures και η feist σε metal side-project.

Μέχρι τότε όμως η αντλία βενζίνης θα συνεχίζει να με αφήνει όπου να'ναι.

In Omnia Paratus

Για τη νέα χρονιά αποφάσισα να μη βαριέμαι τόσο.
Συνεπώς θα αρχίσω να χρησιμοποιώ και τόνους στα ηλεκτρονικά γραπτά μου.

Παράτησα πολλά πράγματα από την προηγούμενη χρονιά. Ως συνέπεια κάποια άλλα παράτησαν εμένα. Ίσως να έκανα και λάθος, θα δείξει αργότερα φαντάζομαι.Από τα λίγα όμως που έμαθα από τα λάθη μου και από τα περισσότερα που έμαθα από τα λάθη των άλλων είναι ότι πρέπει δέχεσαι τις συνέπειες των αποφάσεών σου.Και ακούγοντας το Clocks Don't Bring Tomorrow του Tom Vedvik ξέρω ότι η ετοιμότητα είναι όσο απαραίτητη και το οξυγόνο.

Και θα βάλω επιτέλους το βινύλιο του Reminder της Feist που τόσο καιρό μόνο κοιτάζω στο πικαπ.

Και ας σκονιστεί.