50 Ways To Love Your Leaver

Απο τις σπουδαιοτερες μπαντες οι Electric Mayhem. Μια παλια εκπληκτικη διασκευη στο γνωστο πολυδιασκευασμενο ασμα του Paul Simon. Αφου ο βατραχος κατρακυλαει στο σπιραλ...

Sad Kermit

Ο μικρος βατραχος επεσε στον βουρκο.
Mε επιασε καταθλιψη οταν ειδα τον Κερμιτ να τραγουδαει το Hurt των ΝΙΝ. Ειδικα στο πλανο με τον Jim Henson πισω στην κορνιζα. Το αγαπημενο μου ποτηρι ηταν δωρο και εχει επανω την πρασινη φατσα του. Τα Μαπετς ηταν απο τις πιο διασκεδαστικες σειρες και οταν τα ειδα και μεγαλυτερος (παλιοτερα που τα εβαζε το Mega τα χαραματα) συνειδητοποιησα οτι ηταν και απο τις εξυπνοτερες. Η ζωη τα φερνει δυσκολα, ακομα και για ενα μαπετ. Τουλαχιστον οταν δεν ειναι κομματια απο τα απειρα ναρκωτικα+αλκοολ που παιρνει, παιρνει την κιθαρα του και τραγουδαει μεχρι και Elliott Smith. Και ανετα η Buckley-κη του διασκευη στο Hallelujah περναει στις πρωτες θεσεις απο οσες εχω ακουσει. Οσο για το δικο του Rainbow Connection, η νεα του εκτελεση ειναι απλα θανατηφορα. Ο μικρος βατραχος αλλαξε ολες τις συγχορδιες σε μινορε.

Run Run Run

Αποτελωντας εξαιρεση στην ρουτινα της καθημερινοτητας, τις Πεμπτες συχνα μου επιτρεπεται να ξυπναω πιο αργα, κακως ομως καθοτι πιο αργα ξεκινανε και τα εργα φυσικου αεριου που ακομα δεν τελειωσανε και την φορα αυτη περικυκλωσανε το αυτοκινητο μου, δεν είχα και το discman μου μαζι, ουτε walkman, απλα walk man!, περπάτημα, αντε βρες ταξί τελευταια στιγμη, σκεφτομουνα ο προηγουμενος δίσκος NIN να λεγοτανε With Feet, παραδοξως επεσα σε καποιον ταξιτζη που αν και λιγο αργος (σε ταχυτητα οδηγησης) ακουγε ογδοντα οκτω μισο, εκανα ομως την διαδρομη προς την δουλεια μου μετα απο αρκετο καιρο ως συνοδηγος και αυτο και μονο αξιζε.

Το βραδυ αλλαγη δυο λεωφορειων για το σπιτι, το κακο με το αυτοκινητο ειναι οτι απομονωνεσαι, χανεις τον κοσμο, οχι οτι ειναι και τοσο απαραιτητος, διασταυρωνοντας ομως βλεμματα χαρτογραφεις την γειτονια σου, απο τον κουρασμενο περιπτερα ως την κοκετιτσα φοιτητρια, πιο ambient απο ολα τα lp του Brian Eno, απο τον σιωπηλο γεροντακο ως την φωνακλαδικη "αναποφασιστη για το dvd της βραδιας" παρεα, πιο industrial απο ολα τα lp των throbbing gristle, η σταση που κατεβαινω ειναι το τελος μιας πλευρας βινυλιου που εχει την δευτερη του αχαρακτη.
Διοτι ολα χωραγανε στη πρωτη.