Συνεχίζω με μελάνι, γιατί καλά τα word και openoffice, αλλά οι λέξεις θέλουν μελάνι. Δυο χέρια από τον Κλέφτη Του Πάντοτε μου υπενθύμισαν τα πιο παλιά λόγια, πως οι άνθρωποι είναι ανθρώπινα βιβλία, ιστορίες γράφονται πάνω τους, άλλοτε φαίνονται και άλλοτε όχι. Pixels, Bepanthol, χώμα, manuals για ανθρώπους, το λαμπάκι του κινητήρα που δε σβήνει, ανατολή και βορράς, παπαρούνες στον τοίχο, κονκάρδες στο πάτωμα, τεντούρα στο κρεβάτι και λαπτοπ στο στομάχι. Και ένα μικρό ανεμιστηράκι που κάνει λίγο καλοκαίρι τον χειμώνα.
Λίγο πριν το καλοκαίρι του έξι είχα δει δυο συνεχόμενες βραδιές τον Tibet με τους Current 93. Και δεν θεωρώ τυχαίο ότι μετά τον χειμώνα αυτό θα τον ξαναδώ. Από τότε τα Lucky Strike έγιναν από κόκκινα μπλε, οι Labradford έβγαλαν ένα αριστούργημα και απλά εξαφανίστηκαν, πράγματα χάθηκαν στα χέρια ενός βρωμοκλέφτη, οι Arab Strap ακόμα μας πεθαίνουν (και οι Mansun πιο πολύ) και μέχρι και οι οδηγοί πλέον ζαλιζονται.
Κάπου ανάμεσα σε σάλια και μισόλογα υπήρχε η φράση «μείνε σκοτεινός και ακατανόητος». Και όσο και αν το blog αυτό κινείται στο δίπολο αυτό, πίσω από τις φιλοσοφίες και τις θολές έννοιες τα πράγματα ήταν πάντα απλά. Όπως ακριβώς τα λόγια του Paddy McAlloon. Καλύτερα από αυτόν δεν πρόκειται κανείς να το περιγράψει ποτέ. Κανείς δεν πρόκειται να αγγίξει το επίπεδο αυτό.
Και χωρίς αυτόν το blog αυτό απλά δεν θα υπήρχε ποτέ. Ιδού γιατί.
