Όταν οδηγώ μου έρχονται τόσα πράγματα στο μυαλό που αν τα υπαγόρευα σε κάποια συσκευή που τα έγραφε θα γέμιζα βιβλία και βιβλία. Με ασυνάρτητες σκέψεις κυρίως που φαντάζομαι θα ήταν σαν Λερναίες Ύδρες, για κάθε μια όμορφη θα έβγαιναν δυο άλλες μαύρες και άραχνες. Αλλά αυτά είναι σαν τα χιλιόμετρα, πάνε κι έρχονται.
Μετά από ένα γεμάτο καλοκαίρι απότομα πίσω στις οθόνες, ξέθαψα μάλλον έναν από τους καταθλιπτικότερους δίσκους της περασμένης δεκαετίας, φαντάσου να είχε και στίχους αλλά μόνο και από τίτλους στυλ "Cancer And You 1987" ή αυτόν που κοσμεί το post το καταλαβαίνεις. Νομίζω ότι κάπως υποσυνείδητα θυμήθηκα το εξώφυλλό του, είχα δει τις προάλλες ένα όνειρο ότι πλησιάζανε βιβλικές καταστροφές και όταν τελικά αυτές ήρθαν, απλά καθόμουν στον δεύτερο όροφο και χάζευα με τους δικούς μου το νερό που πνίγοντας τα πάντα είχε ανέβει μέχρι εκεί. Αλλά όλοι ένιωθαν ωραία που είχε συμβεί αυτό. Θα πηγαίναμε στον μπακάλη απέναντι κολυμπώντας.
