Του είχα/είχαμε υποσχεθεί ασφάλεια. Οι πόλεμοι, του έλεγα/λέγαμε, ο θάνατος, ο πόνος, θα κρατηθούν μακρυά σου. Εσύ θα είσαι ευτυχισμένο και ασφαλές, γι” αυτό είμαι εγώ εδώ. Εγώ και η βολική και ακίνδυνη προσομοίωση του κόσμου. Είμασταν όλοι ευτυχείς μέσα στο Μάτριξ, που το θρέφαμε με σκάνδαλα, λαμογιές, θαυμασμούς και επιφωνήματα για ό,τι χειρότερο και ποταπό έχει γεννήσει αυτός ο τόπος, απόρριψη κάθε αξίας που δε βόλευε, όλων όσων απαιτούσαν θυσία, αίμα, ακεραιότητα, ήθος. Μοιραζόμασταν με τα παιδιά μας το χάπι της ευτυχίας, χωρίς όμως να μοιραζόμαστε τη γνώση: εκείνα δεν ήξεραν πως πρόκειται για Μάτριξ. Η σφαίρα στον συνομήλικό τους Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο ήταν το κόκκινο χάπι. Τό Μάτριξ κατέρρευσε. Μαζί με τα ψέμματά μας, και με όση βοήθεια μπορούσαν να του δώσουν τα παιδιά μας.
από εδώ:
http://www.skai.gr/master_story.php?id=103680
