MushaBoom!

The saddest part of a broken heart

Isn't the ending so much as the start

Εκτος απο ομορφη ειναι και εξυπνη. Ειναι ολες οι εποχες μαζεμενες σε μια φωνη. Ζωφραφιζει πανω στο δερμα της βραχολια, βελη και κολιε. Τα βιντεο κλιπ της ειναι παυσιπονα. Τα τραγουδια της παραισθησιογονα. Ειμαι σιγουρος οτι ειναι μακρινη συγγενης της Chan Marshal. Εχει το ιδιο θολο βλεμμα, αν και στις κινησεις της ειναι πολυ πιο τσαχπινα. Μετα απο τοσο καιρο ειναι πλεον η αγαπημενη μου καλλιτεχνης (για την τρεχουσα δεκαετια). Αλκυονιδα γυναικα, με Mac και αυτη.

Leslie Feist: my love paramour, my blue heaven, my funny valentine, my one and only.

Σκουπιδια

Δεν πεταω τιποτα. Απο την απειρη σαβουρα που συλλεγει σκονη στα δωματια+τα συρταρια μου δεν υπαρχει το παραμικρο που να αξιζει να βρεθει σε καποια χωματερη. Και ας μην εχουν ολα την ιδια σημασια ή αξια. Σημασια εχει να μην ειναι αδεια τα ραφια και τα συρταρια. Αρκετα χρονια αργοτερα, φερνουμε προς παλιο λειτουργικο που παραδοξως τρεχει αξιοπρεπως συγχρονα προγραμματα, κατα τον ιδιο τροπο που εικοσι χρονια μετα οι galaxie 500 παραμενουν φρεσκοι στα αυτια. Don't let our youth go to waste τραγουδουσανε και με καθε χρονο που αλλαζει καταλαβαινεις οτι αυτο μονο στον εαυτο σου μπορεις και πρεπει να το πεις. Αλλου δεν εχει νοημα.