Μισω τα νοσοκομεια. Καθε θαλαμος σου δειχνει και εναν αλλο τροπο του ποσο ευκολα και ξαφνικα κατι μπορει να παει στραβα. Λιγο πιο περα, εξω απο ενα αλλο δωματιο, καποιες γυναικες καποιας θρησκευτικης ομαδας τραγουδουσαν με αψογες διφωνιες χωρις κανενα φαλτσο και λαθος για αγγελους και συννεφα και δεν ξερω τι αλλο. Ηταν απαισιες. Και ακομα πιο απαισια ηταν η ησυχια μετα απ' το τραγουδι τους, οταν σταματουσε το ζαπινγκ απο ολα τα καναλια της τηλεορασης που ακουγεται στον διαδρομο.
To χειροτερο ομως ειναι η καταστροφη της ψευδαισθησης που εχεις για πραγματα που θεωρεις δεδομενα. Υπαρχει ψυχη σου λενε. Και μετα τι γινεται, χαλαει το ανθρωπινο interface της και δεν μπορει να λειτουργησει καλα;
