Ερχόμενος μεταμεσονύκτια προς Θεσσαλονίκη, Κυριακή βράδυ, η λωρίδα μου ήταν εντελώς άδεια. Που και που με προσπερνούσε κανένα άλλο όχημα, που και που προσπερνούσα εγώ καμιά νταλίκα, όλα ήσυχα, όμορφα και συμμαζεμένα δεδομένης της βροχόπτωσης που επιβράδυνε την κίνηση. Το άλλο ρεύμα αντιθέτως ήταν υπερβολικά γεμάτο, σε φάση που νόμιζα ότι πέρναγα δίπλα από ένα απέραντο τρένο, πρέπει να είδα καμιά χιλιάδα ζευγάρια φώτα, ευτυχώς που έπιανε παράσιτα το ραδιόφωνο που και που και ξύπναγα από το οπτικό επαναλαμβανόμενο νανούρισμα-μοτίβο των αντίθετα κινούμενων αυτών οχημάτων. Οι αστραπές από την άλλη έκαναν ακόμα πιο απόκοσμη την βραδινή μου μετακίνηση, φανερώνοντας μια άλλη όψη του τοπίου για λίγα φωτεινά milliseconds, κάπως όπως όταν φαίνεται ο σκελετός στα καρτούν που χτυπιούνται από ηλεκτρικό ρεύμα. Η γη βρέχεται και καταπίνει το ρεύμα του ουρανού, υπακούοντας σιωπηλά στους ασαφείς κανόνες της φύσης, κλείνει το στόμα της και κλείνει κύκλωμα. Και τα αυτοκίνητα, μικρότερα ρεύματα πηγαινοέρχονται. Και δεδομένου ότι –χωρίς τον παραμικρό εγωισμό- στον κόσμο μου το κέντρο είμαι εγώ, άκουγα μέσα από τις εκκενώσεις την νεκρή φωνή του Balance και νομίζω ότι πλέον αναφερόταν στο αυτοκίνητό μου: If it goes any faster there’ll be an astral disaster.. If it goes any faster there’ll be an astral disaster..
